We need a backup…

Ο συντάκτης του blog (έτσι, ναι, σε τρίτο πρόσωπο, όπως μιλάνε ο Νομάρχης Ψωμιάδης ή ο Δημοσιογράφος Μάκης) πρώτα ζει και μετά γράφει.

Αργά χθες το βράδυ. Σε μια συνήθως ήρεμη συνοικιακή γειτονιά της Θεσσαλονίκης, μια περιοχή όπου τα βράδια περπατούν μόνο λίγοι κάτοικοι και αυτοί στις μύτες των ποδιών για να μην ξυπνήσουν τους υπόλοιπους. Ξαφνικά ακούγονται φωνές. «Κάτω, πέσε κάτω». «Δε θα σε πειράξω, πέσε κάτω». Δε μου φαίνεται για πλάκα, πετάω πάνω μου κάτι πρόχειρο και βγαίνω στο μπαλκόνι ως γνήσιος περίεργος. Κοιτάζω με τακτ στο δρόμο κάτω (μη μας πούνε και περίεργους).

Η εικόνα με σοκάρει. Αστυνομικός σημαδεύει με το όπλο του έναν νεαρό που κρύβεται πίσω από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Στη μέση του δρόμου παρκαρισμένο άτσαλα ένα αστυνομικό τζιπ. Προτού συνειδητοποιήσω τι βλέπω, ο νεαρός σηκώνεται και αρχίζει να τρέχει. Ο αστυνομικός κάνει να τον ακολουθήσει μα σταματάει μετά από δύο βήματα. Είμαι σίγουρος ότι με δυο-τρεις δρασκελιές θα τον έπιανε, δεν ήταν κανένας μεσήλικας, νέος και γεροδεμένος φαινόταν. Και ο μικρός διωκόμενος πάλι, περίπου 15 χρονών τον εκτίμησα, δε μου φάνηκε για τον Γιο του Ανέμου. Όμως ο αρματωμένος πραίτωρας-κομάντο σταμάτησε και ο νεαρός έτρεξε και χάθηκε απ’ την ορατότητά μου στρίβοντας στο πρώτο στενάκι αριστερά. Με κινήσεις τόσο αργές που νόμισα ότι είχε τουλάχιστον πάθει ρήξη λουμπάγκου, ο αστυνομικός μπήκε στο όχημα (στο οποίο επέβαινε παραδόξως μόνος) και έφυγε για να καταδιώξει το νεαρό. Τρία λεπτά αργότερα ξαναπέρασε με το όχημα του απ’ το δρόμο μας άπραγος, συνεχίζοντας την «καταδίωξη», έχοντας χάσει όμως το νεαρό.

Έμεινα στο μπαλκόνι προσπαθώντας να ακούσω κάτι παραπάνω για την υπόθεση από τους πολλούς γείτονες που παρακολούθησαν τη σκηνή από τα μπαλκόνια τους –τι περίεργοι άνθρωποι. Τα σχόλια και οι εκτιμήσεις έδιναν κι έπαιρναν, αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι περισσότερο από αυτό που παρακολουθήσαμε.

Δεν έμαθα και πιθανότατα δε θα μάθω ποτέ τι απέγινε ο νεαρός, αν τον πιάσανε ή όχι και γιατί τον κυνηγούσε ο αστυνομικός. Εκτός αν ρίξει φως στην υπόθεση το ALTER σήμερα, αλλά πόσες υποθέσεις να προλάβουν κι αυτοί, είναι και γιορτές, κάποιοι ρεπόρτερ-ντετέκτιβ θα λείπουν με άδεια.

Το περιστατικό είναι ενδεικτικό, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Το πρόβλημα με τους Έλληνες αστυνομικούς είναι ακριβώς αυτό, ότι συμβαίνει στον καθένα. Ακόμα και όταν κυνηγάνε τον πιο ακίνδυνο ύποπτο, φωνάζουν κάτι σαν «Pull over the γαϊδάρ’», βγάζουν όπλο, σημαδεύουν και βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μεγάλη απόφαση: ή πυροβολούν ή τον χάνουνε.

Στο περιστατικό της γειτονιάς μου ευτυχώς επικράτησε η σύνεση και η ανικανότητα, είναι και γιορτές κάποιοι δημοτικοί οδοκαθαριστές θα λείπουν με άδεια, ποιος να καθαρίζει αίματα τώρα…

Από τη στιγμή που ανέλαβε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης ο Βύρων Πολύδωρας, οι Έλληνες αστυνομικοί βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Διεκδικούν περισσότερα χρήματα- αυτά που τους έταξαν ίσως, και καθώς δεν τους τα δίνουν ξυλοκοπούν φοιτητές και σκοτώνουν τσιγγάνους, αλλά στέκονται ανίκανοι μπροστά στο κύμα εγκληματικότητας που σαρώνει τη χώρα, σύμφωνα με το ALTER και άλλα δίκτυα αντίστοιχης εγκυρότητας.

Η κουβέντα για την εγκληματικότητα εξελίχθηκε σε μια τεράστια υπερβολή. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έγινε πάλι δημόσιος κατήγορος. Οι πολίτες-τηλεθεατές ζώστηκαν και πάλι τα γιαταγάνια και τα φυσικλίκια τους και είναι έτοιμοι να φάνε όποιον Αλβανό ή μειονοτικό περάσει κοντά στα σπίτια τους σε ακτίνα που οι ίδιοι κρίνουν ανησυχητική.

Οι αστυνομικοί πάλι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και άρχισαν να φωνάζουν ότι είναι οι Φιλιππινέζες των πολιτικών, προφανώς για να διεκδικήσουν επίδομα ποδιάς και να έχουν άλλοθι όταν «καθαρίζουν» (εν ψυχρώ) τσιγγάνους.

Ένα ένα και σοβαρά. Ο Πολύδωρας είναι επικίνδυνος. Έχει μετατρέψει τη δημόσια ασφάλεια σε ψηφοθηρικό show με τραγελαφικά αποτελέσματα. Όσο παραμένει στη θέση του, ο Καραμανλής είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος. Οι αστυνομικοί οφείλουν να διασφαλίζουν το αίσθημα ασφάλειας στην κοινωνία και σε κάθε πολίτη της με όρους δημοκρατικούς και ευνομούμενους. Όποιος πιστεύει ότι οι κανόνες τον περιορίζουν και νομίζει ότι πρέπει να χρησιμοποιεί πιο άνετα το πιστόλι του, το γκλομπ ή τη σιδερογροθιά του, να παραιτηθεί και να πάει να γίνει σερίφης στο Τέξας. Εδώ οι πολίτες, ακόμα και οι κακοποιοί, έχουν δικαιώματα. Οι δημοσιογράφοι να σταματήσουν να πανικοβάλλουν τον κόσμο, οι δήμαρχοι να σταματήσουν τις μπούρδες με τις εταιρίες security και ο κόσμος να σταματήσει να πανικοβάλλεται.

Αποτελεσματική αστυνόμευση δε σημαίνει ότι οι αστυνομικοί θα πυροβολούν αδιακρίτως, ούτε ότι σε κάθε πολίτη θα αντιστοιχεί κι ένας αστυνομικός-σκιά του στο κατόπι του.

Οι ακραίες φωνές φωνάζουν περισσότερο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουν δίκιο. Εμείς οι υπόλοιποι, we have the right to remain silent...

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Αγαπητό blog (μου),

Σου γράφω πάλι σήμερα μετά από καιρό. Με είχαν συνεπάρει βλέπεις οι ριζικές αλλαγές του Προέδρου Γιώργου που ανέτρεψαν για δεύτερη φορά σε διάστημα δύο μηνών το πολιτικό σκηνικό. Άλλωστε, εσύ ως blog πραγματεύεσαι κυρίως τις μεταρρυθμιστικές κινήσεις αυτής της τεράστιας κυβέρνησης, αλλά με την αναδιάρθρωση-ματ ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε φραγμό στα βδελυρά σχέδια του νεοφιλελευθερισμού. Κι έτσι, λογικό είναι, ξέμεινες από συγγραφικό οίστρο- τι να γράψεις εσύ ο μικρός όταν υπάρχουν πολιτικές φυσιογνωμίες που φροντίζουν για όλα..;

Και αφού η πολιτική πλέον δε σε εμπνέει, δε σε οδηγεί, θα γράψω για ένα θέμα πιο επίκαιρο...

Χριστούγεννα! Παντού γύρω μας Χριστούγεννα!

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όσο και αν προσπαθεί ο Γιώργος. Και φέτος το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα πεθάνει απ' το κρύο. Λίγο πιο αργά ίσως, πιο βασανιστικά, γιατί το κρύο δεν είναι και τόσο πολύ φέτος. Αλλά θα πεθάνει, σύμφωνα με το μύθο...

Και τότε ο Νίκος Αθανασάκης θα κατηγορήσει τον Αλογοσκούφη γιατί δεν έδωσε το επίδομα θέρμανσης. Ο Πολύδωρας θα εκδώσει ανακοίνωση με διθυράμβους για τα παλικάρια της Ελληνικής Αστυνομίας γιατί δε φέρουν καμία ευθύνη για το θάνατο της μικρής. Οι βοσκοί θα κατηγορήσουν τους κυνηγούς. Οι συμμαθητές της θανούσης θα καταγράψουν με τις κάμερες των κινητών τους τις στιγμές που ξεψυχάει παγωμένη και θα το πουλήσουν στο ίντερνετ. Ενώ σε παγκόσμια πρώτη φέτος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θα τελέσει τη λειτουργία της κηδείας του κοριτσιού πιασμένος χέρι-χέρι με τον Πάπα Βενέδικτο. Λίγο πιο μακριά, ορμώντας στα μπλόκα της Αστυνομίας, η κυρία Ελένη Λουκά θα φέρει πλακάτ με τίτλο "Ξυρίστε τον προδότη της Ορθοδοξίας Χριστόδουλο". Νέα ανακοίνωση απ' τον Πολύδωρα για την αποτελεσματικότητα της ΕΛ.ΑΣ. στη συγκράτηση της κας Λουκά κατά τη διάρκεια της κηδείας. Από την Καλιφόρνια ο κυβερνήτης Σβαρτζενέγκερ θα στείλει συλλυπητήριο τηλεγράφημα στον αδελφοποιημένο κυβερνήτη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη. Ο Καραμανλής θα επισκεφτεί το κέρινο ομοίωμα του κοριτσιού στο μουσείο Τισώ, λίγο πριν αυτό λιώσει από τη φλόγα των σπίρτων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παραπέμψει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για μη τήρηση της κοινοτικής νομοθεσίας σχετικά με τα κοριτσάκια με τα σπίρτα. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος σε ένδειξη πένθους δε θα συμμετάσχει φέτος στο διαγωνισμό -που ο ίδιος διοργανώνει- για το μεγαλύτερο και φωτεινότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο σε δημόσιο νοσοκομείο. Υπό την πίεση των ΜΜΕ ο Πολύδωρας θα διατάξει επιχείρηση-σκούπα για να μεταφερθούν σε πιο ζεστά μέρη όλα τα κοριτσάκια με τα σπίρτα και να αποφύγουμε νέα περιστατικά. Στη διάρκεια της επιχείρησης οι τηλεοπτικές κάμερες θα καταγράψουν 100 περιπτώσεις αστυνομικής βίας σε κοριτσάκια- οι 99 στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ένα ανθρωπόμορφο κτήνος θα παραδεχτεί ότι είχε βιάσει κατά συρροή 20 κοριτσάκια με σπίρτα και 7 χωρίς σπίρτα. Ψυχολόγοι θα αναλύσουν σε βάθος στα τηλεοπτικά παράθυρα τις αιτίες του φετίχ των παιδεραστών με τα σπίρτα.

Και ξαφνικά όλα θα διακοπούν από ένα έκτακτο δελτίο. "Γαλοπούλα εμπλουτίστηκε με πολώνιο 210, ξεπουπουλιάστηκε σε σφαγείο που δεν είχε ελέγξει η Φώφη Γεννηματά και πουλήθηκε αισχροκερδώς στη Βαρβάκειο". Το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα ξεχαστεί, οι αναλύσεις θα σταματήσουν και θ' αρχίσουν νέες για το νέο φοβερό περιστατικό.

Μέχρι του χρόνου, που το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα πεθάνει και πάλι...

ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Α.Ε.

Στον αλησμόνητο Εξορκιστή και σε κάθε αντίστοιχη ταινία υπάρχουν κάποια αντικείμενα και φράσεις κλισέ που οι δαιμονισμένοι δεν αντέχουν να βλέπουν ή να ακούν.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους ντελάληδες της Αριστεροφροσύνης στην Ελλάδα. Αν κάνεις το λάθος και τους εκστομίσεις φράσεις όπως «ιδιωτικό» (ξου ξου), «ανταγωνιστικότητα» (ί ί ί ίιιί) ή «αξιολόγηση» (λιποθυμία α λα Ζουμπουλία) τους βλέπεις να πρασινίζουν από το κακό τους, να βγαίνουν αφροί από το στόμα τους, να παθαίνουν κρίσεις επιληψίας και παρατεταμένης υστερίας. Αν μάλιστα είναι και πασόκος όποιος τολμήσει να τους πει αυτές τις βαριές κουβέντες τότε μπορεί να τους δεις να κατέβουν τις σκάλες με πόδια και χέρια γυρισμένοι ανάποδα (σκηνή που μόνο στην τελευταία version του Εξορκιστή με τα Director’s Cut παίχτηκε καθώς θεωρήθηκε πολύ τρομακτική στην original έκδοση).

Εντάξει, η Μαριέττα είναι δυστροπική κι έχει ένα ύφος παλιάς δασκάλας του ’60. Δεν έχει καταλάβει ότι με μαύρο δερμάτινο παλτό, μαύρα γυαλιά και μαύρα δερμάτινα γάντια, της λείπει μόνο μυστάκιον και μαστίγιο για να ολοκληρώσει την αισθητική μεταμφίεση για το πάρτυ των νοσταλγών. Αδικεί τον εαυτό της, δεν έχει πολιτική ευλυγισία και χάνει τις εντυπώσεις.

Έπειτα, κάθε νέος ονειρεύεται τους Μάηδες και τα Πολυτεχνεία της γενιάς του. Και κάνει χαβαλέ νομίζοντας ότι αμφισβητεί το «σύστημα». Και μια μερίδα επαγγελματιών συμμάχων των επαναστατημένων νέων είναι πάντα έτοιμη να καπελώσει τον αυθορμητισμό της εξέγερσης.

Ως εδώ όμως, παραπήγε το αστείο, το κόστος παραείναι μεγάλο. Αμφισβήτηση είναι να αμφισβητείς δομές και νοοτροπίες και να κάτσεις σοβαρά να συζητήσεις και ν’ αποφασίσεις για το ζητούμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Η παιδεία μας ναυαγεί και τα πανεπιστήμια μας τα ζηλεύουν μόνο τα πανεπιστήμια της Μποτσουάνα. Υπερβολή, ναι, αλλά υπάρχει κάποιος να πει ότι με το υφιστάμενο πλαίσιο πάμε καλά στην παιδεία; Οι πιο πολλές σχολές δεν είναι πανεπιστημιακές σχολές, είναι καφενεία. Τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται σε απαξίωση και παράγουν ανεργία. Υπάρχει μια αντικειμενική και οφθαλμοφανής αναντιστοιχία ανάμεσα στα προϊόντα της ανώτατης εκπαίδευσης και στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Και η περίφημη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά νοείται στην Ελλάδα ως συντήρηση κάποιας τοπικής αγοράς από μερικούς δυστυχείς φοιτητές ανύπαρκτων εκπαιδευτικών αντικειμένων σε κάποια επαρχιακή πόλη.

Θα περίμενες να αντιδράσουν πολλοί σ’ αυτήν την κατηφόρα. Πρώτα, η κοινωνία, γιατί τα χρήματα που δίνει για τη «δημόσια δωρεάν παιδεία» πάνε στράφι. Ο Έλληνας φορολογούμενος χρηματοδοτεί την επίφαση μιας μόρφωσης που απέχει πολύ από τις ανάγκες της εποχής μας. Έπειτα, η περιβόητη κάστα της πανεπιστημιακής κοινότητας, μιας και τα πτυχία είναι χαρτιά χωρίς νόημα και το επάγγελμα του καθηγητή χάνει ολοένα το όποιο κύρος του.

Αλλά αντί γι’ αυτό έχουμε μονίμως μια κόντρα με στόχο να μην αλλάξει τίποτα. Ζούμε το πρώτο φοιτητικό κίνημα από καταβολής φοιτητικών κινημάτων το οποίο αγωνίζεται όχι για να αλλάξει κάτι, αλλά για να μην αλλάξει τίποτα. Οι νέοι θέλουν να περνούν όλοι και εύκολα στο πανεπιστήμιο και μετά αντίστοιχα εύκολα, γρήγορα και χωρίς καμιά εξειδίκευση να τελειώσουν τις σπουδές και να βρουν άμεσα μια καλή δουλειά για να βολευτούν δουλεύοντας λίγο. Για στάσου. Ποια σοβαρή επιχείρηση θα ανοίξει τα ταμεία της για να προσφέρει θέση και καλό μισθό σε κάποιον με γενικές γνώσεις και πτυχίο αποκτημένο από το κυλικείο της σχολής του; Πόσους μαλάκες ψάχνουμε οι νέοι; Το μόνο που μας σώζει είναι ότι η έννοια σοβαρή επιχείρηση σπάνια συναντάται στην Ελλάδα.

Και οι καθηγητές με τη σειρά τους δεν πρέπει να κρίνονται; Άιντε, βολέψαμε τον κώλο μας σε μια καρέκλα και δεν τον κουνάμε ούτε για χέσιμο; Γιατί όλοι να κρίνονται στη δουλειά τους και αυτοί όχι; Μόνιμοι κι αυτοί στην αιωνιότητα; Δεν είναι ντροπή για τον πανεπιστημιακό που πρέπει να διδάσκει ήθος και αξιοκρατία να βολεύεται στη σιέστα κάτω από το σομπρέρο του δημοσίου υπαλλήλου;

Υπάρχει δημοκρατία χωρίς αξιοκρατία, αξιολόγηση και λογοδοσία για το που σπαταλούνται τα χρήματα που πληρώνουμε όλοι; Ή μήπως υπάρχει ένας μυστήριος ισοπεδωτικός σοσιαλφασισμός με αριστερές και κοινωνικές προφάσεις, που μόνο σκοπό έχουν να μας υπνωτίσουν όλους και κάποιοι να συνεχίσουν ανενόχλητοι να τρώνε τα λεφτά μας;

Ναι, το δημόσιο πανεπιστήμιο (η δημόσια παιδεία γενικότερα) πρέπει να είναι ακρογωνιαίος λίθος ενός δημοκρατικού κράτους. Τη δημόσια παιδεία πρέπει να την στηρίξουμε με περισσότερα κονδύλια και να την κάνουμε ανταγωνιστικότερη αξιολογώντας την, αλλάζοντας ό,τι αποφασίσουμε μετά από διάλογο πως δε μας αρέσει. Απλά πράγματα. Η πολιτεία να τα κάνει καλύτερα τα δημόσια πανεπιστήμια, γι’ αυτό ψηφίζουμε κυβερνήσεις και πληρώνουμε φόρους.

Όμως, άλλο αυτό και άλλο τα μη κρατικά ή ιδιωτικά πανεπιστήμια. Είναι σχεδόν 2007, γύρω μας υπάρχει ένας παγκοσμιοποιημένος κόσμος γεμάτος ελευθερία επιλογών και μόνο σε κοινωνίες τύπου Ταλιμπάν νοείται συνταγματική απαγόρευση όπως το άρθρο 16. Ας μην παραμυθιαζόμαστε. Όποιος δεν περάσει σήμερα στο κρατικό ελληνικό πανεπιστήμιο και θέλει να σπουδάσει ή θα πάει στα Deree, στα DEI ή σε κάποιο ΙΕΚ αμφιβόλου αξίας, ή θα πάει στην Αγγλία, την Ιταλία ή τη Βουλγαρία ξεζουμίζοντας τον ιδρώτα του μπαμπά του. Εκτός αν Παπαρήγα και Αλαβάνος προτείνουν να κλείσουμε και τα σύνορα και να τουφεκίζουμε όποιον Έλληνα νέο προσπαθήσει να διαφύγει για να σπουδάσει στους «καπιταλιστές».

Όσοι στηρίζουν σήμερα την αποκλειστικότητα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης ή είναι αφελείς ή βολεμένοι και μας λένε παραμύθια για να αφήσουν την κατάσταση όπως είναι. Να μην αλλάξει τίποτα σε έναν τόπο όπου όλοι διεκδικούν να έχουν δικαιώματα και καμιά υποχρέωση, αφού κάποιο κράτος πρέπει να αναλαμβάνει τη ζωή τους όλη. Να μη γίνουν μη κρατικά πανεπιστήμια όχι για να γίνουν καλύτερα τα δημόσια, αλλά για να μην υπάρξουν πανεπιστήμια καλύτερα από τα δικά τους. Κι ας τα έχουν κάνει σκατά τα δημόσια, να μην προσπαθήσουμε να τα βελτιώσουμε, γιατί σε καλύτερα πανεπιστήμια αυτοί πιθανόν να μη χωράνε.

Λυπάμαι, αλλά έχουμε μετατραπεί σε μια βαθύτατα συντηρητική, σχεδόν ακίνητη, κλειστή και αγκυλωμένη κοινωνία με φόβο, υστερία και αντίδραση κόντρα σε καθετί που προσπαθεί έστω να αλλάξει κάτι, να το βελτιώσει. Κι ας κλαιγόμαστε διαρκώς πως με τίποτα δεν είμαστε ικανοποιημένοι, πως τίποτα δε μας αρέσει.

Η κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει ν’ αλλάξει χωρίς καθυστέρηση. Γιατί τη σημερινή κατάντια την πληρώνουν πρώτιστα οι κοινωνικά ασθενέστεροι. Το πανεπιστήμιο ήταν παραδοσιακά η πόρτα των λαϊκότερων στρωμάτων σε ένα καλύτερο μέλλον. Οι άνθρωποι σπούδαζαν για να προκόψουν και αυτό οι φτωχότεροι το έχουν περισσότερη ανάγκη από τους άλλους. Οι άλλοι μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε όποια πανεπιστήμια της οικουμένης γουστάρουν, αλλά και αυτούς γιατί να μην προσπαθήσουμε να τους κρατήσουμε στην Ελλάδα και να τους οδηγήσουμε σε αναγκαστικό εξωστρακισμό;

Κρατικά και μη κρατικά, τα πανεπιστήμια πρέπει να προσαρμοστούν στις ανάγκες και στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, να γίνουν ανταγωνιστικά και αποτελεσματικά, κι αυτό για να διασφαλίσουν τις προϋποθέσεις κοινωνικής προκοπής και στο τελευταίο παιδί του τελευταίου πολίτη αυτής της χώρας.

Κι ας χαλάσουμε τη ζαχαρένια και τις αρπαχτές όσων φωνάζουν ότι βλέπουν γύρω τους παντού μπαμπούλες…

C’ est Ségolène !

Εκείνον τον «πρακτοράκο» (που θα ‘λεγε και η Καλλιρρόη), τον James Bond δεν τον συμπάθησα ποτέ. Μολονότι κομψός, γοητευτικός και πάντα πετυχημένος σε γυναίκες και αποστολές ο James, μου έβγαζε πάντα όλα τα κατάλοιπα αντιαμερικανικών αισθημάτων που κληρονόμησα από τη μάνα μου. Όσο περισσότερο ο εκάστοτε Bond πηδούσε άνετα από αεροπλάνα σε αυτοκίνητα, όσο το σακάκι του έβγαινε στεγνό όταν έπεφτε από διαστημόπλοια στη θάλασσα, τόσο περισσότερο εγώ τον θεωρούσα ένα ψυχροπολεμικό κατασκεύασμα των Αμερικανών. Και όταν κάθε νέα περιπέτεια του γινόταν εμπορικά ανάρπαστη στις αίθουσες παγκοσμίως, εγώ σκεφτόμουν ότι η δυτική πολιτισμική προπαγάνδα συνέθλιβε σαν οδοστρωτήρας τους «κακούς» σοβιετικούς, κινέζους, ιρακινούς, αφγανούς, κουβανούς και λοιπούς φαντασιακούς εχθρούς των Η.Π.Α.

Γι’ αυτό από το Casino Royale προτιμώ τη Ségolène Royal.

Η νέα αρχηγός των Γάλλων σοσιαλιστών δεν ψηφίστηκε από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους σε μια διαδικασία-παρωδία. Εκλέχτηκε πανηγυρικά σε μια πραγματική διαδικασία συγκεντρώνοντας πάνω από το 60% των 180.558 συνολικά μελών του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος που κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτή, τον Dominique Strauss-Kahn και τον Laurent Fabius.

Η Ségolène Royal δεν είναι περισσότερο σοσιαλίστρια από τους συνυποψηφίους της, κάθε άλλο. Μίλησε, όμως, με ειλικρίνεια για αλληλεγγύη και σεβασμό στη διαφορετικότητα και έθεσε έτσι μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή από τον ακραίο Σαρκοζί που τρέχει ως φαβορί στην κούρσα για την προεδρική εκλογή του Απριλίου.

Πολύ περισσότερο, κι ας θεωρήθηκε από αρκετούς ότι πρόκειται για κατασκεύασμα των Μ.Μ.Ε., η Ségolène είναι αυτή που γουστάρει ο πολύς ο κόσμος στη Γαλλία και αυτό θα ήταν ανόητο να το αγνοήσει κανείς στην πολιτική.

Η Ségolène Royal μοιάζει πολύ στην όψη στην Άννα Διαμαντοπούλου, μα καθόλου στην Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου…

Reforms and consensus. Με μια στάση σε μια ζαρντινιέρα.

“I don’t want to…”, είπε εκείνος ο χοντρός κύριος που έχουμε για Πρωθυπουργό και μετά παύση. Η αίθουσα πάγωσε. Η ροή των αγγλικών -με προφορά που μόνο Κινέζος με μάνα Ουκρανέζα και πατέρα αυτιστικό απ’ το Τέξας θα ζήλευε- διακόπηκε. Θα θυμηθεί την επόμενη λέξη; “…to impose”, συνέχισε, και ένα «ουφ» ανακούφισης ακούστηκε απ’ τον Θοδωρή δίπλα.

Εξηγήθηκε ο Καραμανλής. Θα προχωρήσει τις reforms (=μεταρρυθμίσεις) για την παιδεία, αλλά δε θέλει να επιβάλλει κάτι, θέλει να επιτύχει τη μέγιστη δυνατή consensus (=συναίνεση). Και δεν το είπε σε ιθαγενείς Έλληνες, που ούτως ή άλλως ό,τι κι αν τους πει και άσχετα με το τι θα κάνει, θα τον ξαναψηφίσουν. Το υποσχέθηκε στο London School of Economics κι εδώ ο λόγος του πρέπει να είναι σπαθί.

Η επίκληση της συναίνεσης δεν είναι για τον Καραμανλή παρά ένα άλλοθι για να δικαιολογήσει την απραξία του και την ατολμία του να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίστηκε. Η προσδοκία για μεταρρυθμίσεις κρατάει ψηλά τα ποσοστά του στα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας που τις επιθυμούν. Η αναβολή των μεταρρυθμίσεων τον γλιτώνει απ’ το πολιτικό κόστος από ομάδες συμφερόντων που αντιδρούν.

Η ειλικρίνεια της συναίνεσης είχε σκοντάψει πριν λίγες μέρες σε μια ζαρντινιέρα, έπειτα σ’ ένα μηχανάκι κι έπειτα με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες δάρθηκε ανηλεώς από μια αρμάδα πραιτόρων ντυμένων με πολιτικά…

Ωραίοι τύποι...

Καμιά 80αριά νεαροί, λέει, μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου φορτώθηκαν σε λεωφορεία και πήγαν στην Αμάρυνθο, εκείνο το διάσημο πλέον χωριουδάκι της Εύβοιας, για να διαμαρτυρηθούν, απλώνοντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα. Έγιναν επεισόδια, το γεγονός επικοινωνήθηκε, ο στόχος επετεύχθη και όλοι χαρούμενοι επέστρεψαν και πάλι στις δουλειές τους.

Αρχικά, δε θα πάω πολύ πίσω. Στα δικά μου μαθητικά χρόνια μετανάστες μαθητές δεν υπήρχαν, το Ίντερνετ δεν είχε ακόμη εισβάλλει στη ζωή του Έλληνα και τα κινητά τηλέφωνα-παντόφλες είχαν πείσει ελάχιστους μαθητές για την αξία της χρήσης τους.

Έπειτα, θα πάω πολύ πιο πίσω. Στα χρόνια της νεότητας της μάνας μου, κάπου εκεί στο ’60 και το ’70, σε χωριά και πόλεις, νεαρές κοπέλες παρενοχλούνταν ή και κακοποιούνταν σεξουαλικά, αλλά δεν τολμούσαν να μιλήσουν, φοβούμενες το στιγματισμό, την κατακραυγή της μικρής ή της μεγάλης κοινωνίας.

Συμπέρασμα: η κοινωνία άλλαξε πολύ από τα δικά μου μαθητικά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αλλά καθόλου από τα χρόνια που ήταν νέοι οι γονείς μου.
Σήμερα τα σχολεία είναι γεμάτα μετανάστες δεύτερης γενιάς, κινητά τέταρτης γενιάς, ενώ το ίντερνετ τρέχει με adsl διδάσκοντας στα παιδιά όλα τα φανερά κι απόκρυφα για τα εγκόσμια, τα οποία η δημόσια εκπαίδευση έχει προ πολλού εγκαταλείψει επιμένοντας να διδάσκει θρησκευτικά υπό τις οδηγίες του Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη. Όμως, οι γυναίκες που βιάζονται και τολμούν να το πουν εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο σκεπτικισμό, να απομονώνονται από την κοινωνία και να βιώνουν μια δεύτερη κακή εμπειρία, πολλές φορές περισσότερο οδυνηρή από τον ίδιο το βιασμό.

Η νεαρή μαθήτρια της Αμαρύνθου είχε μαζεμένα πάνω της, λέει το παραμύθι που τόσο διαλαλήθηκε από τα μέσα, όλα τα κακά. Ήταν έξυπνη, καλή μαθήτρια, όμορφη και καπάτσα τόσο ώστε να προσελκύει τις προτιμήσεις των αρσενικών συμμαθητών της και τη ζήλια των θηλυκών συμμαθητριών, ενώ -ακούσατε ακούσατε!- είχε το θράσος να είναι από τη Βουλγαρία. Η φήμη που κυκλοφόρησε από το χωριό ότι είχε 10 νταν σε πολεμικές τέχνες και 7 παγκόσμια ρεκόρ σε πάλη και άρση βαρών, πάει να πει μυϊκή δύναμη τόση ώστε να βιάζει 4 συνομηλίκους της ταυτόχρονα και παράλληλα να εξαναγκάζει με τη βία την αδερφή του ενός από τα θύματα να καταγράφει με την κάμερα του κινητού της το happening, ελέγχεται ως ανακριβής.

Σε κάθε περίπτωση ας κρίνουν οι δικαστές ποιος βίασε ποιον. Αυτό που προβληματίζει πάλι είναι η αντίδραση της κοινωνίας, που δεν παρέλειψε πάλι να βγάλει στον αφρό όλα τα αντιδραστικά, συντηρητικά και ρατσιστικά της στοιχεία.

Το γεγονός έπρεπε να καταδικαστεί ηθικά απ’ όλους χωρίς περιστολές. Και να καταδικαστεί παραδειγματικά, χωρίς να χαντακώσει τα αγόρια για το υπόλοιπο της ζωής τους, θύματα άλλωστε είναι και αυτά. Γιατί πόση διαφορά θα είχε το περιστατικό από την υπόθεση του Άλεξ στη Βέροια αν ο βιασμός κατά λάθος γίνονταν δολοφονία; Γιατί ποιος εγγυάται ότι πλέον τσακαλάκια ελληνόπουλα, εκκολαπτόμενοι ελληνάρες, δε θα βιάζουν ανεξέλεγκτα και χωρίς τιμωρία μετανάστριες συμμαθήτριες τους με τη σιγουριά ότι αυτές δε θα τολμήσουν να καταγγείλουν τίποτα; Γιατί όσο και αν το σεξ έχει γίνει για τα παιδιά εύκολο παιχνίδι που διδάσκεται ανεξέλεγκτα στο ίντερνετ και καταγράφεται και διακινείται από κινητά, πρέπει κάποιος να τους εξηγήσει ότι ο βιασμός παραμένει ποινικό αδίκημα. Γιατί όσο και αν νοιάζονται πρώτιστα για την αξιοπρέπεια και την εικόνα τους οι γονείς, το σχολείο και οι ντόπιοι παράγοντες, η μάνα από τη Βουλγαρία, όπως και η μάνα του Άλεξ στη Βέροια, έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας. Γιατί όσο εύκολα και αν καταδίκασαν κάποιοι τους μετανάστες, τα κινητά και το ίντερνετ για όλα τα δεινά, αυτό που απαιτείται είναι άμεσα η εκπαίδευση να στραφεί εμφατικά στη διδασκαλία της ανεκτικότητας στη διαφορετικότητα και της υγιούς χρήσης των δυνατοτήτων των νέων τεχνολογιών.

Οι 80 αναρχικοί στην προκειμένη περίπτωση δε βοηθούν σε τίποτα απ’ αυτά…

Τι Γυρεύω Εδώ ?

Ένα blog είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο. Ένας άμβωνας, κι εσύ ο blogger ο ιεροκήρυκας. Ένας καθημερινός χώρος συνεργασίας και ανταλλαγής απόψεων. Είναι το μπαλκόνι όπου βγαίνει αυτόκλητα και μιλάει ο επίδοξος πολιτικός. Αλλά μπαλκόνι με θέα την υφήλιο. Είναι το πιο γρήγορο από κάθε έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Είναι οι ιδιωτικές μας σκέψεις που περνούν και χάνονται. Μόνο που τώρα δε χάνονται, ταξιδεύουν, μεταλαμπαδεύονται, γίνονται υπομνήματα στον κόσμο.

Το blog του καθενός είναι ό,τι θέλει ο καθένας να είναι. Ο καθρέφτης του μυαλού του, της ψυχής του, της φάτσας του ή της φαντασίας του, ακόμη και και της πιο απόκρυφης φαντασίωσης. Είναι το κρεβάτι του ψυχολόγου, το τσιγάρο μετά το σεξ, ο άγνωστος στον οποίο πιάνεις κουβέντα, έτσι χωρίς λόγο. Χωρίς κανόνες, απολύτως ελεύθερο (και δωρέάν), είναι συναρπαστικά απλό, ειναι η επιστροφή στο γράψιμο.

Με απλούς όρους, ένα blog είναι μία ιστοσελίδα, όπου γράφεις και δημοσιεύεις τις σκέψεις σου σε συνεχόμενη βάση. Οι επισκέπτες-αναγνώστες σου μπορούν να σχολιάσουν ό,τι διαβάζουν. Απεριόριστες δυνατότητες συνεχούς ανάδρασης (feedback).
Στα 5 χρόνια λειτουργίας τους, τα blogs έχουν μετασχηματίσει το διαδίκτυο, τους όρους με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι της πολιτικής, της εξουσίας και της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, έχουν δώσει νέο νόημα στη δημοσιογραφία, έχουν επιστρέψει στη γραφή την παιδική της αθωότητα, έχουν εκμηδενίσει αποστάσεις, έχουν μετατρέψει απλούς ανθρώπους σε opinion leaders.

Η όλη ιστορία τώρα ξεκινάει. Το φαινόμενο των blogs μετασχηματίζει την παγκόσμια κοινωνία, τη δημοκρατία, το διαδίκτυο και τα μέσα επικοινωνίας δίνοντας πραγματικό νόημα στη συμμετοχική διαδικασία. Και ο καλύτερος και γρηγορότερος τρόπος για να καταλάβει κανείς τα νέα δεδομένα είναι να δοκιμάσει. Αυτό γυρεύω εδώ.