Reforms and consensus. Με μια στάση σε μια ζαρντινιέρα.

“I don’t want to…”, είπε εκείνος ο χοντρός κύριος που έχουμε για Πρωθυπουργό και μετά παύση. Η αίθουσα πάγωσε. Η ροή των αγγλικών -με προφορά που μόνο Κινέζος με μάνα Ουκρανέζα και πατέρα αυτιστικό απ’ το Τέξας θα ζήλευε- διακόπηκε. Θα θυμηθεί την επόμενη λέξη; “…to impose”, συνέχισε, και ένα «ουφ» ανακούφισης ακούστηκε απ’ τον Θοδωρή δίπλα.

Εξηγήθηκε ο Καραμανλής. Θα προχωρήσει τις reforms (=μεταρρυθμίσεις) για την παιδεία, αλλά δε θέλει να επιβάλλει κάτι, θέλει να επιτύχει τη μέγιστη δυνατή consensus (=συναίνεση). Και δεν το είπε σε ιθαγενείς Έλληνες, που ούτως ή άλλως ό,τι κι αν τους πει και άσχετα με το τι θα κάνει, θα τον ξαναψηφίσουν. Το υποσχέθηκε στο London School of Economics κι εδώ ο λόγος του πρέπει να είναι σπαθί.

Η επίκληση της συναίνεσης δεν είναι για τον Καραμανλή παρά ένα άλλοθι για να δικαιολογήσει την απραξία του και την ατολμία του να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίστηκε. Η προσδοκία για μεταρρυθμίσεις κρατάει ψηλά τα ποσοστά του στα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας που τις επιθυμούν. Η αναβολή των μεταρρυθμίσεων τον γλιτώνει απ’ το πολιτικό κόστος από ομάδες συμφερόντων που αντιδρούν.

Η ειλικρίνεια της συναίνεσης είχε σκοντάψει πριν λίγες μέρες σε μια ζαρντινιέρα, έπειτα σ’ ένα μηχανάκι κι έπειτα με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες δάρθηκε ανηλεώς από μια αρμάδα πραιτόρων ντυμένων με πολιτικά…