Ωραίοι τύποι...

Καμιά 80αριά νεαροί, λέει, μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου φορτώθηκαν σε λεωφορεία και πήγαν στην Αμάρυνθο, εκείνο το διάσημο πλέον χωριουδάκι της Εύβοιας, για να διαμαρτυρηθούν, απλώνοντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα. Έγιναν επεισόδια, το γεγονός επικοινωνήθηκε, ο στόχος επετεύχθη και όλοι χαρούμενοι επέστρεψαν και πάλι στις δουλειές τους.

Αρχικά, δε θα πάω πολύ πίσω. Στα δικά μου μαθητικά χρόνια μετανάστες μαθητές δεν υπήρχαν, το Ίντερνετ δεν είχε ακόμη εισβάλλει στη ζωή του Έλληνα και τα κινητά τηλέφωνα-παντόφλες είχαν πείσει ελάχιστους μαθητές για την αξία της χρήσης τους.

Έπειτα, θα πάω πολύ πιο πίσω. Στα χρόνια της νεότητας της μάνας μου, κάπου εκεί στο ’60 και το ’70, σε χωριά και πόλεις, νεαρές κοπέλες παρενοχλούνταν ή και κακοποιούνταν σεξουαλικά, αλλά δεν τολμούσαν να μιλήσουν, φοβούμενες το στιγματισμό, την κατακραυγή της μικρής ή της μεγάλης κοινωνίας.

Συμπέρασμα: η κοινωνία άλλαξε πολύ από τα δικά μου μαθητικά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αλλά καθόλου από τα χρόνια που ήταν νέοι οι γονείς μου.
Σήμερα τα σχολεία είναι γεμάτα μετανάστες δεύτερης γενιάς, κινητά τέταρτης γενιάς, ενώ το ίντερνετ τρέχει με adsl διδάσκοντας στα παιδιά όλα τα φανερά κι απόκρυφα για τα εγκόσμια, τα οποία η δημόσια εκπαίδευση έχει προ πολλού εγκαταλείψει επιμένοντας να διδάσκει θρησκευτικά υπό τις οδηγίες του Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη. Όμως, οι γυναίκες που βιάζονται και τολμούν να το πουν εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο σκεπτικισμό, να απομονώνονται από την κοινωνία και να βιώνουν μια δεύτερη κακή εμπειρία, πολλές φορές περισσότερο οδυνηρή από τον ίδιο το βιασμό.

Η νεαρή μαθήτρια της Αμαρύνθου είχε μαζεμένα πάνω της, λέει το παραμύθι που τόσο διαλαλήθηκε από τα μέσα, όλα τα κακά. Ήταν έξυπνη, καλή μαθήτρια, όμορφη και καπάτσα τόσο ώστε να προσελκύει τις προτιμήσεις των αρσενικών συμμαθητών της και τη ζήλια των θηλυκών συμμαθητριών, ενώ -ακούσατε ακούσατε!- είχε το θράσος να είναι από τη Βουλγαρία. Η φήμη που κυκλοφόρησε από το χωριό ότι είχε 10 νταν σε πολεμικές τέχνες και 7 παγκόσμια ρεκόρ σε πάλη και άρση βαρών, πάει να πει μυϊκή δύναμη τόση ώστε να βιάζει 4 συνομηλίκους της ταυτόχρονα και παράλληλα να εξαναγκάζει με τη βία την αδερφή του ενός από τα θύματα να καταγράφει με την κάμερα του κινητού της το happening, ελέγχεται ως ανακριβής.

Σε κάθε περίπτωση ας κρίνουν οι δικαστές ποιος βίασε ποιον. Αυτό που προβληματίζει πάλι είναι η αντίδραση της κοινωνίας, που δεν παρέλειψε πάλι να βγάλει στον αφρό όλα τα αντιδραστικά, συντηρητικά και ρατσιστικά της στοιχεία.

Το γεγονός έπρεπε να καταδικαστεί ηθικά απ’ όλους χωρίς περιστολές. Και να καταδικαστεί παραδειγματικά, χωρίς να χαντακώσει τα αγόρια για το υπόλοιπο της ζωής τους, θύματα άλλωστε είναι και αυτά. Γιατί πόση διαφορά θα είχε το περιστατικό από την υπόθεση του Άλεξ στη Βέροια αν ο βιασμός κατά λάθος γίνονταν δολοφονία; Γιατί ποιος εγγυάται ότι πλέον τσακαλάκια ελληνόπουλα, εκκολαπτόμενοι ελληνάρες, δε θα βιάζουν ανεξέλεγκτα και χωρίς τιμωρία μετανάστριες συμμαθήτριες τους με τη σιγουριά ότι αυτές δε θα τολμήσουν να καταγγείλουν τίποτα; Γιατί όσο και αν το σεξ έχει γίνει για τα παιδιά εύκολο παιχνίδι που διδάσκεται ανεξέλεγκτα στο ίντερνετ και καταγράφεται και διακινείται από κινητά, πρέπει κάποιος να τους εξηγήσει ότι ο βιασμός παραμένει ποινικό αδίκημα. Γιατί όσο και αν νοιάζονται πρώτιστα για την αξιοπρέπεια και την εικόνα τους οι γονείς, το σχολείο και οι ντόπιοι παράγοντες, η μάνα από τη Βουλγαρία, όπως και η μάνα του Άλεξ στη Βέροια, έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας. Γιατί όσο εύκολα και αν καταδίκασαν κάποιοι τους μετανάστες, τα κινητά και το ίντερνετ για όλα τα δεινά, αυτό που απαιτείται είναι άμεσα η εκπαίδευση να στραφεί εμφατικά στη διδασκαλία της ανεκτικότητας στη διαφορετικότητα και της υγιούς χρήσης των δυνατοτήτων των νέων τεχνολογιών.

Οι 80 αναρχικοί στην προκειμένη περίπτωση δε βοηθούν σε τίποτα απ’ αυτά…