Ο Αντώνης στο Ναυτικό

Κάποτε έβαλαν έναν νέο στρατιώτη να φυλάξει μια σκοπιά σ’ ένα στρατόπεδο. Μόλις έφτασε στον τόπο της σκοπιάς, ο στρατιώτης είδε ότι εκεί δεν υπήρχε τίποτα εκτός από ένα παλιό παγκάκι, σκουριασμένο από το πέρασμα των χρόνων. Τίποτα άλλο, κανένας λόγος να απασχολείται εκεί κάποιος σκοπός.

«Τι φυλάω εδώ;», αναρωτήθηκε. «Το παγκάκι», του απάντησαν. Κι έτσι έκατσε και κοιτούσε απορημένος το παγκάκι. Τις επόμενες μέρες γεμάτος περιέργεια ρώτησε πολλούς από τους παλιότερους στρατιώτες εκεί μέσα γιατί φυλάσσεται αυτό το παγκάκι, αλλά κανείς δεν είχε κάποια απάντηση να του δώσει. «Έτσι το βρήκαμε, έτσι είναι», του έλεγαν οι περισσότεροι.

Ο νέος στρατιώτης συνέχισε να πηγαίνει στη σκοπιά στο παγκάκι, αλλά δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε να ψάχνει την αιτία της παράδοξης ύπαρξής της.

Ώσπου μια μέρα άκουσε την απορία του ένας ασπρομάλλης αξιωματικός που μετρούσε μέρες για να συνταξιοδοτηθεί. Και του έδωσε την εξήγηση. «Κάποτε…», είπε γυρνώντας τη μνήμη του πολλά χρόνια πίσω, «νέος αξιωματικός θυμάμαι ήμουν τότε, το παγκάκι αυτό το είχαν βάψει. Αλλά είχαν ξεχάσει να αφήσουν μια ανακοίνωση ότι ήταν φρεσκοβαμμένο, ώστε να μην κάτσει κανείς. Για κακή του τύχη έκατσε ένας ανώτερος αξιωματικός. Κοιτώντας τη λερωμένη του στολή και αναθεματίζοντας, έδωσε εντολή να ξαναβαφτεί το παγκάκι και οι φαντάροι να φυλάνε σκοπιά δίπλα του, ώστε να μην ξανακάτσει κάποιος και λερωθεί. Την επόμενη μέρα φυσικά η μπογιά στέγνωσε, αλλά η σκοπιά δίπλα στο παγκάκι παραμένει μέχρι και σήμερα…» Ανασήκωσε τους ώμους του, είδε τον απορημένο στρατιώτη και είπε: «Μη με ρωτήσεις γιατί, αυτός είναι ο στρατός…»

Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Αντώνη
που φέτος τις απόκριες αποφάσισε να ντυθεί ναύτης…