Ο δικός μου εκσυγχρονισμός

Το ξέρω, άργησα πολύ... Είχα όμως υποσχεθει στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά που θα ασχοληθώ με αυτό το ωραίο (sic!) blog δε θα παιδεύομαι άλλο σ' ένα υπολογιστή κάβουρα που νόμιζες ότι θα πετάξει τα εξαρτήματά του και θα φύγει διαμαρτυρόμενος, ούτε θα περιμένω μισή μέρα την dial-up σύνδεσή μου να ανοίξει μια απλή σελίδα. Ο γρήγορος υπολογιστής ήθελε λίγο ψάξιμο και πολύ χρήμα, αλλά οκ. Αλλά το γρήγορο internet δεν αποδείχθηκε μια εύκολη υπόθεση. Ο εκσυγχρονισμός λοιπόν άργησε. Αλλά ήρθε, έπειτα από επιμονή και υπομονή.

Χαρούμενος για την επίτευξη του εκσυγχρονισμού στο γραφείο μου, παραθέτω ένα κείμενο για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, που μάλλον θα αργήσει λίγο παραπάνω...

"Λέγονται πολλά για την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Kώστα Σημίτη. Tα περισσότερα αρνητικά. Για τους αντιπάλους του ΠAΣOK ο εκσυγχρονισμός ευθύνεται για όλα τα δεινά της χώρας. Aπό το χρηματιστήριο μέχρι την έλλειψη πάρκων στην Aθήνα. Για τους εντός του ΠAΣOK (ηττημένους του 1996) ο εκσυγχρονισμός ευθύνεται για όλα τα δεινά του κινήματος· για την ήττα του 2004, αλλά και για το 38,1% του 2007.

Eίναι ανθρώπινο. Σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης είναι ευκολότερο να ρίχνεις ευθύνες στο παρελθόν, παρά να τις επωμίζεσαι στο παρόν. Όπως η κυβέρνηση της NΔ φορτώνει τις πολλές αστοχίες της στην «εικοσαετή διακυβέρνηση», έτσι και τα στελέχη του ΠAΣOK φορτώνουν τα δικά τους λάθη στην «οκταετή ηγεσία». Bεβαίως, δι’ αυτού του τρόπου ουδείς διορθώνεται, αλλά όλοι νιώθουν καλά: βρήκαν τον τρόπο να μη λύνουν προβλήματα και να επιμερίζουν ευθύνες.

Παρεμπιπτόντως, μόνο, λέγονται και κάποια καλά για την περίοδο 1996-2004, όπως είναι η είσοδος της χώρας στην Oικονομική και Nομισματική Ένωση, η ένταξη της Kύπρου στην E.E., η προετοιμασία της χώρας για τους Oλυμπιακούς Aγώνες, τα «Kέντρα Eξυπηρέτησης Πολιτών» κ.ά. Oυδείς βέβαια από τους επικριτές αναλογίζεται αν τέτοιου μεγέθους στόχοι επιτυγχάνονται μέσα στο γενικό μπάχαλο που υποτίθεται ότι επέφερε ο εκσυγχρονισμός. Για να το κάνουμε πιο λιανά: οι μεγάλοι στόχοι είναι άθροισμα μικρότερων στόχων, ευρύτερων παρεμβάσεων σε κάθε τομέα της διοίκησης και της κοινωνίας. Oι Oλυμπιακοί δεν έγιναν εν μία νυκτί «οι καλύτεροι αγώνες που είδε ο κόσμος». Xρειάστηκαν πολλές δευτερεύουσες δράσεις, ρήξεις και τομές, αόρατες στο δημόσιο διάλογο, επειδή αυτός, ως γνωστόν, ασχολείται με τις πικάντικες λεπτομέρειες της πολιτικής.

Σίγουρα υπήρξαν και αστοχίες – σε κάθε προσπάθεια γίνονται αστοχίες. Eικάζουμε ότι, μέσα σε μια γενικευμένη μετάλλαξη, αρκετοί βρήκαν την ευκαιρία «να βάλουν το δάκτυλο στο μέλι». Kάθε αλλαγή αφήνει παράθυρα σε ποικιλώνυμους μπαταχτσήδες. Oι ώριμες κεφαλαιαγορές της Δύσης, για παράδειγμα, πέρασαν από σαράντα κύματα και εκατοντάδες σκάνδαλα για να αποκτήσουν την ηθική και τυπική κανονικότητα που έχουν σήμερα. Tο σημαντικότερο, όμως, είναι ένα: επιτεύχθηκαν οι στόχοι κι άφησαν πίσω τους κληρονομιά. Όχι μόνο δρόμους και ορατές υποδομές, αλλά μικρούς εκσυγχρονισμούς στη λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας.

Yπάρχει όμως μια σημαντικότερη συνεισφορά του εκσυγχρονισμού, η οποία δεν αναφέρεται ποτέ: η μετατόπιση του ιδεολογικού άξονα της χώρας επί το δυτικότερον ή ορθολογικότερον. Aυτό που οι έξαλλοι ΠAΣOKοι και οι κολλημένοι στο παρελθόν αριστεροί χαρακτήρισαν «δεξιά στροφή του ΠAΣOK».H προ του 1996 Eλλάδα ήταν μια φοβική περί τα εθνικά χώρα (ποιος θυμάται τους διαβόητους μουσουλμανικούς άξονες στα βόρεια σύνορά μας;) και συντηρητική περί τα οικονομικά. Kάθε εξορθολογισμός στην οικονομία, στη δημόσια διοίκηση, στην κοινωνία ήταν βδελυρός. Xρειάστηκαν πολλές συγκρούσεις για να αλλάξει, έστω ελάχιστα, το ιδεολογικό παράδειγμα της χώρας. Ποιος θυμάται τη σύγκρουση για το «δίκιο των αγροτών», να κόβεται η Eλλάδα στη μέση; Tις οιμωγές για την «προδοσία του Eλσίνκι»; Tις κραυγές περί «αστυνομοκρατούμενης κοινωνίας» όταν επρόκειτο να συλληφθεί ο κ. Δημήτρης Kουφοντίνας; Tην αέναη πάλη «για το δικαίωμα των παιδιών να καίνε την Aθήνα»; Tους δεξιούς δημάρχους του Eλληνικού που ξάπλωναν στις ράγες «για να μην περάσει το τραμ»; Tις καθημερινές συγκρούσεις για να καταργηθεί η επετηρίδα των καθηγητών Mέσης Eκπαίδευσης; Tις ύβρεις για το «ξεπούλημα των ΔEKO»; Tις αντιδράσεις και εντός ΠAΣOK (πρωτοστατούντος μάλιστα του κ. Eυάγγελου Bενιζέλου, που σήμερα επιχειρεί να εμφανιστεί ως κληρονόμος του εκσυγχρονισμού) για τις ταυτότητες; Tη λυσσαλέα αντίδραση (εντός κι εκτός ΠAΣOK) για την ελληνοτουρκική προσέγγιση; (Aκόμη και σήμερα κάποιοι αναφέρουν το συμβολικό ζεϊμπέκικο του κ. Γιώργου Παπανδρέου ως εθνική μειοδοσία.) Tις αντιδράσεις του όψιμου εκσυγχρονιστή κ. Bενιζέλου σε κάθε συζήτηση για το χωρισμό κράτους κι εκκλησίας;

Tην περίοδο 1996-2004 γκρεμίστηκαν πολλοί φοβικοί μύθοι στην ελληνική κοινωνία. Aρχίσαμε να (ξανα)μαθαίνουμε πώς είναι να προσπαθείς να ενταχθείς στο δυτικό κόσμο. Nα μη θεωρούμε «εθνική προδοσία» κάθε διαπραγμάτευση με τους γείτονές μας. Nα βλέπουμε τα θετικά αποτελέσματα της απελευθέρωσης στην αγορά των τηλεπικοινωνιών. H κοινή γνώμη μετατοπιζόταν σε πιο ορθολογικές στάσεις. Oι Έλληνες έπαψαν να φοβούνται και τη σκιά τους. Xαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η επίσκεψη Eρντογάν στη δυτική Θράκη, τον Mάιο του 2004. Eνώ παλιότερα εθεωρείτο «πρόκληση» ακόμη και η αναφορά από Tούρκους αξιωματούχους περί μειονότητας στη Θράκη, το 2004 είχαμε επίσκεψη Tούρκου πρωθυπουργού χωρίς να ανοίξει μύτη. Xειρότερα: όταν ο κ. Πάγκαλος ψέλλισε κάτι περί ανταλλαγμάτων, κατηγορήθηκε για εθνική πλειοδοσία! Oι Έλληνες μπορεί να οργίζονταν για τις πολλές παραλήψεις και τα φημολογούμενα σκάνδαλα κυβερνητικών στελεχών και τις περισσότερες απρέπειες των κομματικών στελεχών, αλλά γίνονταν χρόνο με το χρόνο πιο αισιόδοξοι για το μέλλον και πιο σίγουροι για τον εαυτό τους. Tόσο σίγουροι που αποφάσισαν να τιμωρήσουν το ΠAΣOK, παρ’ όλο που θεωρούσαν ικανότερο τον κ. Σημίτη.

Aυτό το –ανεπαρκές, έστω, για τις πραγματικές ανάγκες της χώρας– ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο χάνουμε σήμερα. Tο δυτικότροπο «παράδειγμα» του εκσυγχρονισμού διαβρώνεται ραγδαία. Eνώ περιμέναμε από τον πρωθυπουργό να συνεχίσει εκεί που δεν μπόρεσε ο εκσυγχρονισμός, και από τον πρόεδρο του ΠAΣOK να τολμήσει εκεί που δείλιασε ο κ. Σημίτης, οι επίγονοι μετατοπίζουν πάλι τον ιδεολογικό άξονα προς τα πίσω. Tο βιβλίο ιστορίας είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα: η απόπειρα νέας διδακτικής στα σχολεία πνίγηκε. Tο νεομακεδονικό ξανάρχισε να συζητείται με όρους του παρελθόντος. Oι μη συνταγματικές Aνεξάρτητες Aρχές μετατρέπονται σε όργανα των υπουργών, στο συμβούλιο της Eπικρατείας κάνουν αγιασμούς, και τα στρατά μας παρελαύνουν ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας τραγουδώντας το «Mακεδονία ξακουστή». Στην άλλη όχθη πολλοί ελπίζουν να επιστρέψει το ΠAΣOK στο προ του 1996 παρελθόν («ρίζες» το ονομάζουν) και φαντασιώνονται μια «σοσιαλιστική καθαρότητα» (με κοινωνικοποιήσεις επιχειρήσεων προφανώς).

Oτιδήποτε με κόπο και συγκρούσεις την περίοδο 1996-2004 αποδείχθηκε επιβλαβές για τη χώρα, τώρα ισχυροποιείται και θέλει να πάρει τη ρεβάνς. Yπάρχει μια ευδιάκριτη μετάλλαξη στην περιρρέουσα πολιτική κουλτούρα, που ήδη άρχισε να παράγει πολιτικά αποτελέσματα. H διαχειριστική ανεπάρκεια των κ.κ. Kαραμανλή και Παπανδρέου μετατοπίζει τον ιδεολογικό άξονα της ελληνικής κοινωνίας στις απλοϊκές, λαϊκιστικές πεποιθήσεις του παρελθόντος. Παρά, και ίσως ενάντια, στη δική τους ιδεολογική συγκρότηση διά μικροπολιτικών πράξεων και ασύγγνωστων παραλείψεων, ευνουχίζουν κάθε μέλλοντα εκσυγχρονισμό. Συκοφαντώντας τις κυβερνήσεις Σημίτη, για να δικαιολογήσουν δικά τους λάθη, συκοφαντούν το μικρό έστω εκσυγχρονισμό της χώρας που επιτεύχθηκε, κάτι που θα βρίσκουν μπροστά τους όποτε επιχειρούν κάποιο δικό τους εκσυγχρονισμό ή μεταρρύθμιση.

Στην πολιτική, τίποτε δεν πάει χαμένο: ούτε τα λάθη, ούτε οι τακτικισμοί. Bέβαια, με ποινικοποιημένο το παράδειγμα του εκσυγχρονισμού, αλλαγές δεν θα γίνονται και τα προβλήματα θα διογκώνονται. Στο τέλος οι ίδιοι θα πληρώσουν το λογαριασμό της Iστορίας. Kινδυνεύουν να καταγραφούν στη συλλογική μνήμη ως οι πιο άχρηστοι ηγέτες που διαδέχτηκαν ένα πολύ χρήσιμο λογιστή."

Tου ΠAΣXOY MANΔPABEΛH www.medium.gr - 01.11.2007

Ευχαριστώ τον κ. Πάσχο Μανδραβέλη γιατί μας θυμίζει πώς είναι να γράφεις ωραία. Αλλά κυρίως γιατί με βρίσκω να κουνάω σαν χαζός το κεφάλι μου κάθε φορά που τον διαβάζω συμφωνόντας με τις απόψεις του.

Αυτά. Ως πρόλογος και σάλπισμα νέας αρχής γι' αυτό το blog.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ό,τι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά!

Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.

Τρία χρόνια μετά...

Τρία χρόνια μετά…

…η Ελλάδα έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο κομπάρσο στη διεθνή πολιτική και διπλωματία. Ξαναγίναμε «έθνος ανάδελφο» που βλέπει μόνο εχθρούς παντού γύρω του στη Βαλκανική. Οι ιστορικές ευκαιρίες για επίλυση του Κυπριακού εγκαταλείφθηκαν. Η σοβαρή προσπάθεια προσέγγισης με την Τουρκία έγινε κουμπαριά για τα πανηγύρια και οι γείτονες πετυχαίνουν την αδρανοποίηση της ελληνικής κυριαρχίας στον Αϊ-Στράτη και την αναστολή της οικονομικής εκμετάλλευσης από την Ελλάδα ζωνών του Αιγαίου.

…στις Ένοπλες Δυνάμεις οι απότομες αλλαγές σε όλες τις θέσεις ευθύνης οδήγησε σε τραγικούς χειρισμούς που κόστισαν ανθρώπινες ζωές. Αγοράσαμε F-16 που δεν πετάνε με απευθείας ανάθεση. Δεν έγινε ούτε ένα βήμα για τη μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων προς όφελος των κοινωνικών δαπανών. Σοβαρές υποθέσεις όπως η έρευνα για την πτώση του Σινούκ ανατέθηκαν σε γαλάζια παιδιά με γαλάζια στρινγκ για να μην αποδοθούν ποτέ οι ευθύνες εκεί που πρέπει. Η υπόσχεση για εξάμηνη θητεία όχι μόνο αποδείχτηκε κοροϊδία αλλά εγκαταλείφθηκε κάθε σχέδιο για δημιουργία ευέλικτου αποτελεσματικού επαγγελματικού στρατού που θα οδηγούσε σε μείωση θητείας. Αντίθετα, προτείνεται σήμερα η υποχρεωτική στράτευση μετά το λύκειο για να μειώσει ακόμη περισσότερο το δικαίωμα των νέων ν’ αποφασίσουν τι θα κάνουν στη ζωή τους… «Ημέτεροι» φαντάροι τρεις φορές περισσότεροι απ’ όσους πραγματικά χρειάζονται υπηρετούν τη θητεία τους στην καρδιά της Αθήνας ή βολεύονται σε Αεροπορία και Ναυτικό, την ώρα που υπουργοί μυξοκλαίγονται ότι η δύναμη του στρατού ξηράς δεν επαρκεί για τη φύλαξη των συνόρων. Χωρίς καμιά λογική εξήγηση, οι σοφοί του Επιτελείου Στρατού αποφασίζουν οι δίωρες σκοπιές να μετατραπούν σε εξαντλητικές τρίωρες τιμωρώντας όλους τους νέους Έλληνες στρατιώτες που δεν προέβλεψαν να έχουν «βύσμα»…

…στη Δημόσια Τάξη επανήλθαμε στην κουβέντα για το δικαίωμα του αστυνομικού να δέρνει τον κόσμο. Παρά το ξύλο, η δημόσια ασφάλεια διασαλεύεται, το αίσθημα φόβου των πολιτών αυξάνεται και η αστυνομία εμφανίζεται ανίκανη. Τα κέντρα Αθήνας και Θεσσαλονίκης μετατρέπονται σε πεδίο πολέμου, αλλά η κυβέρνηση επιμένει «να μη βλέπει κυβερνητικές ευθύνες» για την εξέλιξη λες και αυτό είναι κάτι φυσιολογικό να συμβαίνει ή λες και μια κυβέρνηση οφείλει να στέκεται αμήχανη, αμέτοχη και ανεύθυνη σε ό,τι συμβαίνει. Κι ας συμβαίνει με δική της ευθύνη. Η κοινωνική ειρήνη αποτελεί παρελθόν, ενώ η κυβέρνηση δια στόματος του αρμόδιου υπουργού αλλά και του ίδιου του Πρωθυπουργού κλείνει ψηφοθηρικά το μάτι σε ακραίες και αντιδραστικές αντιλήψεις που όλο και πιο ανησυχητικά κερδίζουν έδαφος στην κοινωνία. Η τρομοκρατία επανήλθε και πλήττει την εικόνα της χώρας. Οι ευθύνες για την υπόθεση των υποκλοπών έγιναν γαργάρα. Η ΝΔ του μεσαίου χώρου επανιδρύει την αγροφυλακή υπενθυμίζοντας πως η παλιά ΕΡΕ δεν ξεχνά όσους τη στήριξαν.

…στην οικονομία ποτέ ξανά δεν υπήρξε τέτοια αναδιανομή από τους φτωχούς προς τους πλούσιους. Η φορολογική μεταρρύθμιση εξισώνει τις υποχρεώσεις δυνατών και αδυνάτων. Η προεκλογική υπόσχεση για εξάλειψη των έμμεσων φόρων ερμηνεύτηκε με την αύξηση του ΦΠΑ σε 19% και την επιβολή ενός παράφορα άδικου φόρου κινητής τηλεφωνίας 2, 5, 10 ή 20 ευρώ ανά λογαριασμό. Όλο και περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο αδυνατώντας ν’ αντισταθούν στην ευνοϊκή πολιτική που παραχωρεί τα πάντα στις μεγάλες πολυεθνικές. Η απογραφή έγινε για να εξυπηρετήσει μικροκομματικές σκοπιμότητες στο εσωτερικό, μας ξεφτίλισε διεθνώς και έβαλε την οικονομία σε επιτήρηση. Με βάση την απογραφή ασκείται η πιο σκληρή πολιτική λιτότητας για τους ασθενέστερους. Οι τραπεζοϋπάλληλοι χαρακτηρίστηκαν «ρετιρέ» και οι λιμενεργάτες «αριστοκράτες», την ώρα που χαρίζονται τα πάντα σε «ημέτερους» φίλους τραπεζίτες, βιομηχάνους και εφοπλιστές. Μισθοί και συντάξεις πάγωσαν, η προσπάθεια για οικονομική σύγκλιση με την Ε.Ε. φαντάζει μακρινό όνειρο. Καταργήθηκε σκανδαλωδώς η φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας καθώς και της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας, αλλά ο υπουργός διατρανώνει ότι η οικονομία δεν αντέχει παροχές για όσους πραγματικά τις έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Και ξαφνικά αναθεωρείται το ΑΕΠ, μας λένε ότι γίναμε κατά 25% πλουσιότεροι και ως εκ τούτου θα κληθούμε να επιστρέψουμε πολλά ευρώ στη Ε.Ε. Με την αξία μας και τη βλακεία μας αποσπούμε το γέλιο και την ειρωνεία των ξένων αναλυτών και μια περίοπτη θέση στη λίστα με τις οικονομικές γκάφες της χρονιάς του CNN. Οι τιμές των προϊόντων ξεσαλώνουν, παρά τις προεκλογικές φανφάρες για καταπολέμηση της ακρίβειας. Οι έλεγχοι στην αγορά σταμάτησαν, και, αντί ανταγωνισμού προς όφελος των καταναλωτών, τα καρτέλ δρουν ανεξέλεγκτα. Η κυβέρνηση ούτε σε μία περίπτωση δεν κατάφερε να συγκρατήσει την τιμή του πετρελαίου, ενώ σε παγκόσμια πρωτοτυπία όταν η τιμή του πετρελαίου διεθνώς έπεφτε στην Ελλάδα παρέμενε σταθερή. Κι όμως, τα υπέρογκα ποσά που μπήκαν στο κρατικό ταμείο από την αύξηση των τιμών του πετρελαίου δεν αρκούσαν για να δοθεί το επίδομα θέρμανσης. Ούτε φυσικά για να δοθούν όσα προεκλογικά είχαν υποσχεθεί στις τρίτεκνες οικογένειες. Οι διαβόητοι «νταβατζήδες» του Μπαϊρακτάρη χωνεύτηκαν γρήγορα. Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα όχι μόνο δεν καταπολεμήθηκαν, αλλά τους χαρίζονται δάση και γιαλοί με τη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 24, τους χαρίζεται το κόστος του εκσυγχρονισμού των πλοίων των ακτοπλοϊκών γραμμών σε βάρος της ασφάλειας των επιβατών αλλά και το κόστος του εκσυγχρονισμού των εμπορικών πλοίων με οδυνηρές συνέπειες για τα συμφέροντα της ελληνικής ναυτιλίας. Στα Μ.Μ.Ε. ο «βασικός μέτοχος» αποσύρθηκε με σκυμμένο κεφάλι και αντ’ αυτού η κυβέρνηση φρόντισε να πάρει με το μέρος της όλα τα τοπικά μέσα αλλά και μεγάλη μερίδα των μεγάλων καναλιών, ραδιοφώνων και εφημερίδων διανέμοντας τους δημόσιο χρήμα. Για τους αγρότες η ΝΔ έταζε «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά», αλλά τίποτα δεν έκανε για να τους προετοιμάσει για τα νέα δεδομένα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και τώρα δικαιολογημένα λούζεται τις αντιδράσεις ακόμα και των δικών της αγροτοσυνδικαλιστών.

…στη Δημόσια Διοίκηση η επανίδρυση του Κράτους φόρεσε γαλάζια γραβάτα και διέλυσε όση αξιοκρατία είχε με κόπο κατακτηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Ο ΑΣΕΠ καταργήθηκε στην πράξη τη στιγμή που θεσμοθετήθηκε η αστεία συνέντευξη. Όχι μόνο δε μονιμοποιήθηκαν οι 250.000 συμβασιούχοι, αλλά οι ίδιοι και οι οικογένειές τους έζησαν την πιο στυγνή περίοδο πολιτικής εκμετάλλευσης και ομηρίας στη ζωή τους. Όλος ο δημόσιος τομέας διαβρώθηκε από ανελίξεις γαλάζιων στελεχών και αναξιοκρατικές προσλήψεις γαλάζιων παιδιών. Οδεύοντας προς τις επόμενες εκλογές τακτοποιούνται σταδιακά όλες οι εκκρεμότητες πρόσληψης στο Δημόσιο «δικών τους παιδιών». Τίποτα δε βελτιώθηκε στην αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, η εξυπηρέτηση του πολίτη απαξιώθηκε με την υποχρηματόδοτηση των σχετικών κέντρων, ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε παρά τις αντίθετες εξαγγελίες, ενώ η περιβόητη μεταρρύθμιση στις δημόσιες υπηρεσίες εξαντλήθηκε σε πρόχειρες προτάσεις για το ωράριο και παραπέμφθηκε στις καλένδες μπροστά στο φόβο του πολιτικού κόστους. Ούτε λόγος για αποκέντρωση. Η ΝΔ περιόρισε τις παρεμβάσεις της σχετικά με την αποκέντρωση ονομάζοντας πάλι Δήμους κάτι χωριά που διαμαρτύρονταν για τη συνένωσή τους με άλλα χωριά με τον Καποδίστρια. Αντιλαμβανόμενη με το δικό της τρόπο τη δημοκρατία, η ΝΔ ερμήνευσε όπως ήθελε τον εκλογικό νόμο για να γίνει βουλευτής ο θείος Καραμανλής, ενώ άλλαξε τον εκλογικό νόμο για την Αυτοδιοίκηση με αποκλειστικό γνώμονα να σταματήσουν οι κεντροαριστεροί συνασπισμοί να της κερδίζουν Δήμους και Νομαρχίες. Βουλευτές της δε δίστασαν μέσα στη Βουλή να ψηφίσουν σε επιτροπές για την αναθεώρηση του Συντάγματος που δεν ήταν μέλη, ώστε να μη χαθεί η κυβερνητική πλειοψηφία.

…η κοινωνική πολιτική συνιστά άλλη μια παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας «τελείωσε» κατά δήλωση του αρμόδιου υπουργού. Η κατάργηση της λίστας φαρμάκων εξυπηρέτησε τις φαρμακοβιομηχανίες σε βάρος των ασφαλισμένων. Το πρόγραμμα για φροντίδα και βοήθεια στο σπίτι δεν προχωρά. Όλο και περισσότερο στην Ελλάδα οι ασφαλισμένοι και οι φορολογούμενοι πληρώνουν πολλά για την υγεία στο Κράτος, αλλά αναγκάζονται να πληρώνουν ακόμη περισσότερα σε ιδιώτες. Τα ίδια και για την Παιδεία. Σύμφωνα με τα στοιχεία των τελευταίων προϋπολογισμών οι δαπάνες για την παιδεία μειώθηκαν. Πρόχειρα και περιστασιακά μέτρα και ο έλεγχος των βιβλίων των θρησκευτικών από την Ιερά Σύνοδο δεν αποτελούν εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Οι υπολογιστές στα σχολεία δεν έφτασαν ποτέ, τα ολοήμερα σχολεία απαξιώθηκαν, η ενισχυτική διδασκαλία διακόπηκε. Οι απεργίες των δασκάλων, οι καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια, ο αναβρασμός και η αναστάτωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οι επί μήνες κλειστές σχολές έχουν οδηγήσει σε τέλμα τη διαδικασία της γνώσης και η κυβέρνηση φαίνεται ανίκανη να βγάλει την κατάσταση από την κρίση.

Τα τρία χρόνια κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ξεκίνησαν με μια μακρά περίοδο απραξίας κατά την οποία επικρατούσε η αντίληψη ότι ο τόπος χρειάζεται ηρεμία. Η μη δράση της στο σχέδιο Ανάν και η αποδοχή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας χωρίς να αξιοποιηθούν οι συμφωνίες του Ελσίνκι εξανέμισαν κατακτήσεις της χώρας στην εξωτερική πολιτική που ήρθαν μετά από κόπο ετών. Έπειτα, με την απογραφή χάσαμε ό,τι είχαμε πετύχει σε οικονομία και ανάπτυξη. Παράλληλα, ξεκίνησε το ξεπλήρωμα των γραμματίων. Σε ένα καλοκαίρι έγιναν αλλαγές σε ασφαλιστικό και εργασιακό που επιβάρυναν το κοινωνικό σύνολο προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Και τότε ξεκίνησε το colpo grosso του Καραμανλή. «Μεταρρυθμίσεις». Τεχνηέντως, έστρεψε τη μία κοινωνική και επαγγελματική ομάδα κόντρα στην άλλη, ώστε τελικά να παίρνει από όλους και να δίνει στους λίγους. Και μάλιστα χωρίς κόστος για τον ίδιο, γιατί καταφέρνει πονηρά και επικοινωνιακά να μετακυλύει το κόστος στην κοινωνία. Πραγματικές μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν ποτέ, ούτε σχεδιάστηκαν ποτέ. Κανένα ενδιαφέρον για ν’ αλλάξει πραγματικά κάτι στη χώρα προς όφελος της κοινωνίας, μόνο προσπάθεια να γαντζωθούν στην εξουσία διακηρύττοντας απλά όσα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θέλει η πλειοψηφία. Ο πολιτικός χρόνος για την Ελλάδα σταμάτησε το Μάρτιο του 2004…

Τρία χρόνια μετά ένιωσα μια νοσταλγία… Το είπε και η εικονιζόμενη νεαρά που και όμορφη είναι και σπουδασμένη και έξυπνη. Στο Playboy που κυκλοφορεί η κ. Αφροδίτη Λασκούδη δηλώνει πως αγαπημένος της πολιτικός είναι ο κ. Κώστας Σημίτης…

Σπρώξτε όλοι να μην κουνηθεί τίποτα...

Τις τελευταίες μέρες ξυπνάω συχνά ιδρωμένος στη διάρκεια της νύχτας. Ο ίδιος εφιάλτης. Οι φοιτητές, λέει, έχουν μετατρέψει τις κινητοποιήσεις σε επανάσταση και έχουν παραλύσει τα πάντα. Κλειστές οι σχολές, κλειστοί οι δρόμοι, κλειστά τα πάντα. Τα αιτήματά τους γραμμένα παντού: όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, όχι στο νόμο-πλαίσιο, όχι στην παγκοσμιοποίηση, όχι στην αξιολόγηση, όχι στην ατομική ιδιοκτησία, όχι στην Ε.Ε., όχι στην Ισπανία που μας πήρε το μουντομπάσκετ, όχι στη Δομινικανή Δημοκρατία της Πολυνησίας (γιατί ακόμα και εκεί θα έχει απελευθερωθεί η ανώτατη εκπαίδευση από τα στενά δεσμά του κράτους), όχι στην αστική δημοκρατία, όχι κέτσαπ στα σάντουιτς, όχι στους αφρούς ξυρίσματος, όχι στον καφέ χωρίς καλαμάκι, όχι στο ναι, όχι και στο όχι. Στον εφιάλτη μου η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί. Απέναντι από τους φοιτητές παραταγμένες δυνάμεις καταστολής, αστυνομία και στρατός. Στην κορυφή της παράταξης Μαριέττα και Πολύδωρας με ατσαλάκωτες στρατιωτικές στολές γεμάτες παράσημα να λάμπουν στο στήθος. Κρατούν από ένα σπαθί ο καθένας, τα οποία τείνουν προς τα εμπρός δείχνοντας τους φοιτητές. Κι εγώ φορώντας τα χακί πάνω σε τανκ, φρικαρισμένος, να ακούω τους φοιτητές να φωνάζουν «είστε αδέρφια μας δε θα μας χτυπήσετε». Και τότε τινάζομαι πανικόβλητος απ’ τον ύπνο μου.

Εντάξει, αν από τη μια μεριά έχεις τη Μαριέττα και τον Πολύδωρα, εκφραστές μιας συνολικά κακής κυβέρνησης, τότε δεν έχεις επιλογή. Κατεβαίνεις από το τανκ, πετάς τα χακί, αφήνεις μούσια και συμπαρατάσσεσαι με τους φοιτητές. Αυτά στο όνειρο. Γιατί στην πραγματικότητα δεν είμαι με τους φοιτητές. Θέλω να είμαι μαζί τους, αλλά δεν μπορώ να είμαι. Ναι, υπήρξα αγωνιστικός ως φοιτητής. Ναι, πιστεύω ότι οι φοιτητές πρέπει να είναι το πιο αγωνιστικό κομμάτι της κοινωνίας, να διεκδικούν, να συμμετέχουν ενεργά σε δίκαιες υποθέσεις που αφορούν την κοινωνία και το μέλλον τους. Μέχρι που πιστεύω ότι στους φοιτητές πρέπει να δικαιολογούνται και κάποιες μαλακίες που τις κάνουν έτσι για να ξαλεγράρουν. Αλλά πάλι, σήμερα, όσο κι αν το προσπαθώ, δεν μπορώ να είμαι με τους φοιτητές. Γιατί η μαλακία έχει παραπάει.

Ζήτημα ένα: Μη κρατικά πανεπιστήμια μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα πανεπιστήμια. Γιατί για τέτοια μιλούν οι προτάσεις αναθεώρησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Πες τα και ιδιωτικά αν θες, εμένα δε με τρομάζει η λέξη και είναι ντροπή για την ελευθερία διακίνησης ιδεών να φοβάται κανείς να ξεστομίσει τη λέξη «ιδιωτικά» το 2007. Είναι αστείο να περιμένει κανείς σοβαρά ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα τα αμέσως επόμενα χρόνια. Ποιος παράξενος ιδιώτης επενδυτής θα χώσει ένα σκασμό λεφτά σε μια μικρή χώρα για να φτιάξει εδώ σοβαρά πανεπιστήμια αμερικάνικου τύπου; Είμαι όμως υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16. Να απελευθερωθεί η ανώτατη εκπαίδευση από το κρατικό μονοπώλιο. Να δοθούν επιτέλους ελευθερίες επιλογής στους Έλληνες νέους. Να συμβαδίσουμε επιτέλους με τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο. Να υπάρξει κι ένας κάποιος ανταγωνισμός, να πιεστούν τα δημόσια πανεπιστήμια για να γίνουν καλύτερα, να αναγκαστούν στην πράξη καθηγητές και φοιτητές να ζητήσουν καλύτερα πανεπιστήμια.

Αυτό το καλύτερο πανεπιστήμιο φοβούνται οι βολεμένοι της σημερινής κατάντιας. Τρέμουν ότι σε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο μπορεί να χρειαστεί να δουλέψουν παραπάνω, ή πιο σωστά τρέμουν ότι μπορεί να χρειαστεί να δουλέψουν (τελεία). Ακόμη περισσότερο, αντιδρούν με πλήρη αυτογνωσία, γνωρίζοντας ίσως ότι οι ίδιοι είναι πολύ κακοί στη δουλειά τους για να χωρέσουν σε καλύτερο πανεπιστήμιο.

Η γνώση, η βαθιά και εξειδικευμένη γνώση, είναι η δύναμη στη σημερινή κοινωνία της γνώσης, είναι το απαιτούμενο εφόδιο για την κοινωνία του μέλλοντος. Έπειτα, η γνώση είναι ο μοναδικός τρόπος κοινωνικής ανέλιξης των κοινωνικά ασθενέστερων και των μεσαίων στρωμάτων. Η Ελλάδα, όμως, κολλημένη στον αναρχοαυτόνομο δήθεν αριστερό αλλά στην πραγματικότητα βαθιά συντηρητικό σοσιαλφασισμό δεν ανήκει στην κοινωνία του μέλλοντος. Και προφανώς δε θέλει να δώσει ευκαιρίες να ξεφύγουν απ’ τη φτώχεια τους και να καβαλήσουν τάξεις και κοινωνικά στρώματα οι κοινωνικά αδύνατοι.

Η αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, το κυνήγι της κρατικής θέσης βολεύουν τους βολεμένους. Και οι νέοι άνθρωποι αντί ν’ αντισταθούν στην κατρακύλα, υπερασπίζονται δογματικά την εδραίωση της. Με κεντρικό σύνθημα το ανατριχιαστικό «κατάληψη για πάντα». Δεν μπορεί να εμπιστευτούμε την παιδεία σ’ αυτούς που πάνε κόντρα στη γνώση, σε αυτούς που μισούν τη γνώση και κρατούν επί 2 χρόνια κλειστές τις σχολές για τα κόμπλεξ και τα καπρίτσια τους. Τους ενδιαφέρει η γνώση όλους αυτούς τους δήθεν επαναστάτες; Όχι. Γιατί αύριο θα ξυρίσουν τα μούσια, θα βάλουν τη γαλάζια γραβάτα και θα πάνε στο ραντεβού που έχει κανονίσει ο μπάρμπας τους με τον υπουργό ώστε να βολευτούν κι αυτοί σε μια θεσούλα στο δημόσιο. Στο ραντεβού θα διαβεβαιώσουν ότι την ώρα της κάλπης θα κάνουν το σωστό, και αυτοί και τα υπόλοιπα 78 μέλη της φαμίλιας τους. Και θα το κάνουν όντως. Γιατί αν όλοι αυτοί οι επαναστάτες και οι πλειοψηφίες που διατείνονται ότι εκπροσωπούν δεν ψηφίζουν με γνώμονα τη βολεψιά τους, τότε από του χρόνου θα μας κυβερνάει η Παπαρήγα, θα βγούμε από την Ε.Ε. και θα έχουμε κατώτερους μισθούς 1.300 ευρώ. Πόσο πιθανό το θεωρείτε;

Είναι θλιβερό. Ένα κίνημα από το πιο δυναμικό ηλικιακά κομμάτι της κοινωνίας δε ζητάει την πρόοδο, αλλά αγωνίζεται ύποπτα για να μην αλλάξει τίποτα. Και ενώ στον πλανήτη γύρω μας τα πάντα αλλάζουν, οι φοιτητές επιλέγουν να οδηγήσουν το ελληνικό πανεπιστήμιο σε στασιμότητα, καρφώνοντας την ταφόπλακα πάνω στο κουφάρι του. Και δυστυχώς πρόκειται για μια κηδεία που την πληρώνουμε ακριβά οι Έλληνες φορολογούμενοι. Παραδόξως, πρόκειται για την πρώτη δημοσία δαπάνη κηδεία που γίνεται σε στενό κύκλο, μεταξύ συγγενών και φίλων, καθώς το δημόσιο χρήμα στα πανεπιστήμια κατασπαταλιέται ανεξέλεγκτα, χωρίς λογοδοσία, χωρίς αξιολόγηση, υπό καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας και χωρίς αντίκρισμα.

Και οι φοιτητές εξακολουθούν να κάνουν πλάτες στους καθηγητές. Τους καθηγητές που έχουν βάλει ως μεγάλο υπαρξιακό και πολιτικό στόχο τους τη διατήρηση του ενός και μοναδικού συγγράμματος, δηλαδή του δικού τους. Γιατί οι Έλληνες καθηγητές είναι αυθεντίες, τι κι αν τα πανεπιστήμια τους συγκαταλέγονται στα χειρότερα στις διεθνείς αξιολογήσεις. Παρεμπιπτόντως, αυτό το οπισθοδρομικό σύστημα διδασκαλίας που έχουν επιλέξει στην Ελλάδα οδηγεί πολλούς από τους παραδοσιακούς «καλούς μαθητές» του δικού μας συστήματος σε αποτυχία και ψυχολογική κατάρρευση όταν βγαίνουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Ο λόγος απλός. «Καλός μαθητής ή φοιτητής» στην Ελλάδα είναι αυτός που αποστηθίζει, ξεπατικώνει και αναπαραγάγει το ένα βιβλίο ή το ένα σύγγραμμα και ευχαριστεί τα αυτιά του δασκάλου ή του καθηγητή. Έλα όμως που η γνώση στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του διαδικτύου είναι πολυεπίπεδη. Έλα που η σύγχρονη γνώση απαιτεί να διαβάζεις πολλά αλληλοσυγκρουόμενα συγγράμματα, θεωρίες και απόψεις και όχι να παπαγαλίζεις.

Τέλος, το άσυλο. Στις δημοκρατίες δε χωράει ο φασισμός των κουκουλοφόρων. Το άσυλο θεσμοθετήθηκε συνταγματικά για να προστατεύσει σκέψεις και ιδέες στον πανεπιστημιακό χώρο και όχι για να δίνει συγχωροχάρτι σε εγκληματικές και παράνομες ενέργειες. Ήταν προστασία από τους μπάτσους ενός ακροδεξιού κράτους και τους ζηλωτές μιας συντηρητικής θρησκείας που δεν άφηναν την επιστημονική, φιλοσοφική και πολιτική σκέψη ελεύθερη σε άλλες εποχές. Σήμερα, ας μην ανεχτούμε άλλο την ασυδοσία, μας κοστίζει ακριβά και σε χρήμα και σε λογική.

Λυπάμαι, αλλά οι φοιτητές έχουν χάσει το όποιο δίκιο ή άδικο θα μπορούσα να τους δικαιολογήσω. Πλέον, όχι μόνο δεν πείθουν την κοινωνία, αλλά με τις πράξεις τους την στρέφουν όλο και περισσότερο εναντίον τους. Με την προσήλωση τους στον αγώνα της στασιμότητας έχουν μετατρέψει τον λίγο Καραμανλή σε μέγα μεταρρυθμιστή στα μάτια του πολύ κόσμου. Η ανοχή της κοινωνίας στις δήθεν αριστερές λογικές τελείωσε και δυστυχώς ακούω όλο και περισσότερους πολίτες να ζητούν από την κυβέρνηση να πάρει σκληρά (αντι)δραστικά μέτρα που στο πρόσφατο παρελθόν θα καταδικάζονταν ως αντιδημοκρατικά από όλους.

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα καταδίκασε ιδεολογικά τα τανκ. Ανησυχώ γιατί σήμερα ακούω πολλούς να τα ζητάνε πίσω.

Είναι χαρούμενοι με όσα πετυχαίνουν οι φοιτητές..;

MindBlog

Το MindBlog.gr είναι ένα αξιολόγο site που μεταξύ άλλων λειτουργεί ως κατάλογος με τα καλύτερα ελληνικά blogs.

Βρέθηκα σε αυτό σε μία από τις γνωστές άσκοπες περιηγήσεις μου στο Διαδίκτυο και φεύγοντας συμπλήρωσα σε μια σύντομη φόρμα το όνομα του παρόντος blog. Φυσικά και δεν περίμενα τίποτα, ποιος και γιατί ν' ασχοληθεί με ένα απόλυτα ερασιτεχνικό blog όπως το δικό μου.

Κι όμως, προς έκπληξή μου, δέχτηκα το παρακάτω mail από τον web master του MindBlog.gr :

Αγαπητέ Χρήστο (αν μου επιτρέπεις τον ενικό).
Ευχαριστούμε για την υποβολή του blog σου στο MindBlog.
Σπάνια δεχόμαστε blogs με τόσα λίγα posts. Ο λόγος είναι απλός: θέλουμε να προτείνουμε στους αναγνώστες μας blogs που πέρα από την ποιότητα, θα τους κρατήσουν παρέα για ώρα.
Ωστόσο τo blog σου είναι εξαιρετικό και με χαρά θα καταχωρηθεί στον κατάλογo. Επέλεξα γι' αυτό την κατηγορία "Πολιτική".
Μέσα στις επόμενες ώρες θα γίνει η καταχώρηση, οπότε θα μπορείς και ο ίδιος να το επιβεβαιώσεις.
Σε χαιρετώ.

MindBlog Webmaster
Yiannis Konstantakopoulos
http://www.mindblog.gr/

Με τη σειρά μου, έστειλα την εξής απάντηση:

Αγαπητέ κύριε Κωνσταντακόπουλε και ομάδα του MindBlog,

Σας ευχαριστώ για την καταχώρηση του blog μου στον κατάλογο του MindBlog.
Είναι για εμένα ιδιαίτερη τιμή.

Είναι προφανές ότι είμαι ερασιτέχνης blogger. Μου αρέσει πολύ να γράφω, μόνο που μου αρέσει ακόμη περισσότερο που μπορώ και γράφω όποτε θέλω και όχι όποτε μου το επιβάλλει η δουλειά μου ή το blog μου.
Έπειτα, δε σας κρύβω ότι για έναν νέο που περνάει τους τελευταίους μήνες της ζωής του με όπλο, κράνος, εξάρτυση μάλλον τυχερός είμαι που δεν έχω ξεχάσει ακόμη να γράφω.

Παρ' όλα αυτά υπόσχομαι (στον εαυτό μου κυρίως) ότι θα προσπαθήσω να αυξήσω την ποσότητα των posts μου.

Ο συμπαθής υπολοχαγός που είναι επικεφαλής στο γραφείο που σκοτώνω την ώρα μου τα πρωινά μου είπε σήμερα ότι πολιτικολογώ πολύ και πως αυτό δεν επιτρέπεται στον στρατό. Του είπα ότι μιλάω για κοινωνικά θέματα και όχι για πολιτικά. "Τότε", μου απάντησε χαριτολογώντας, "δε θα μιλάμε καθόλου, όλα στην πολιτική καταλήγουν". Και διατηρήσαμε τη σιωπή, αφήνοντάς με με την απορία αν βρίσκομαι σε στρατόπεδο ή στο Τάγμα των Μοναχών της Σιωπής...

Θεωρώντας την ιστορία διευκρινιστική, σας ευχαριστώ που επιλέξατε την κατηγορία "Πολιτική" για το blog μου.

Συνεχίστε την καλή δουλειά.

Η τελευταία καταχώρηση του ταπεινού blog μου με τον τίτλο "Δεκατρία", κι ας μην είχε αμιγώς πολιτική χροιά, έχει όντως την τιμή να φιλοξενείται στη λίστα της κατηγορίας "Πολιτική" του MindBlog.gr, κάτω μάλιστα από ένα κείμενο του blog "Υπάρχουμε...Συνυπάρχουμε;" του αγαπημένου μου κ. Γκάζι Καπλάνι. Συμπτωματικά διάβασα πριν λίγες μέρες το τελευταίο βιβλίο του κ. Καπλάνι "Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων" και το βρήκα καταπληκτικό. Επίσης συμπτωματικά, μόλις προχτές διασκέδασα πολύ όταν διάβασα πως πρότειναν το συγκεκριμένο βιβλίο για κάποιο βραβείο καλύτερης μετάφρασης στα ελληνικά, αλλά ο τρομερός κ. Γκάζι τους ξάφνιασε (πάλι) όταν τους ενημέρωσε πως το βιβλίο αυτό δε μεταφράστηκε, αλλά γράφτηκε (ναι, ναι από κάποιον Αλβανό) originally στα ελληνικά...

Για λόγους ευγένειας τοποθετώ στη δεξιά στήλη του blog ένα banner του MindBlog.

Δεκατρία

Στα 13 μου θυμάμαι είχα θυμώσει πολύ με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Ήταν 1994 και όλοι οι Έλληνες ζούσαν και ανέπνεαν περιμένοντας τις εμφανίσεις των διεθνών του Αλκέτα Παναγούλια στο Παγκόσμιο Κύπελλο στις Η.Π.Α. Πρώτη εμφάνιση σε Μουντιάλ για εμάς και η πρωτιά στον προκριματικό όμιλο μας γέμιζε ενθουσιασμό και ελπίδα. Ο Γιάννης Πάριος τραγουδούσε "Γεια σου Ελλάδα, ποιος Θεός δε ζήλεψε τα θαύματά σου" και οι έμποροι έκαναν χρυσές δουλειές πουλώντας αναμνηστικά, από μπλουζάκια μέχρι μπρατσάκια-σωσίβια για την παραλία, με τη μασκώτ της Εθνικής, την Πηνελόπη την αλεπού. Αλλά στα γήπεδα η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Η Εθνική Ελλάδας ταπεινώθηκε αρπάζοντας 10 γκολ σε 3 ματς. Και οι ποδοσφαιριστές και ο προπονητής από Καραϊσκάκηδες και λεβέντες μετατράπηκαν σε παλτά και κρέατα, όπως σε εκείνη την αγαπημένη ελληνική ταινία όπου ο Αλέκος Σακελλάριος ως οπαδός στο γήπεδο ξηλώνει το πουλόβερ του αλλάζοντας σε κάθε φάση την άποψή του για τους ποδοσφαιριστές. Στο κλίμα της συνολικής απαξίωσης της ομάδας συνέβαλαν αποφασιστικά τα ΜΜΕ που μεταξύ άλλων κατήγγειλαν προπονητή και διεθνείς για σεξουαλικά όργια που εξάντλησαν την ομάδα πριν τους αγώνες.

Στα 13 μου δε με ενδιέφερε τίποτα περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Οι καταγγελίες για το ροζ σκάνδαλο της Εθνικής στην Αμερική με είχαν εξοργίσει. Πώς ήταν δυνατόν κάποιοι να έβαλαν το σεξ πάνω από το ποδόσφαιρο; Εμένα καθόλου δε μ' ενδιέφερε το σεξ. Ούτε καν να πιάσω το χέρι καμιάς συμμαθήτριας δεν είχα σκεφτεί και αν κανένας εκνευριστικός θείος με ρωτούσε αν είχα καμιά γκομενίτσα για να σπάσει πλάκα, εγώ κοκκίνιζα και έφευγα.

Εκείνο το καλοκαίρι του ’94 η μικρή Σωτηρία μετρούσε μόλις λίγους μήνες ζωής. Στα 13 της σήμερα η μικρή Σωτηρία από το τμήμα Β5 ενός γυμνασίου του Παλαιού Φαλήρου αποφάσισε να δώσει σε κάποιον συνομήλικο συμμαθητή της αυτό που κάποτε χαρακτηριζόταν "ό,τι πολυτιμότερο έχει μια γυναίκα". Οι δυο νεαροί έκαναν έρωτα σε κάποιο σπίτι. Όμως, δεν ήταν μόνοι εκεί. Τριγύρω τους συμμαθητές τους βιντεοσκοπούσαν κάθε στιγμή της ερωτικής πράξης με κάποιο κινητό τηλέφωνο προηγμένης τεχνολογίας. Δεν επρόκειτο για κρυφή κάμερα, η live βιντεοσκόπηση είχε συμφωνηθεί εξαρχής και οι 2 πρωταγωνιστές έπαιζαν με την κάμερα ως πορνοστάρ σε home made sex movie.

Την επόμενη μέρα το bluetooth και οι υπέρυθρες ακτίνες είχαν δουλέψει τέλεια. Το βίντεο με τις ερωτικές σκηνές των δύο δεκατριάχρονων έπαιζε στα κινητά όλων των παιδιών του σχολείου. Χρειάστηκαν μόνο λίγες σχολικές ώρες για να φτάσει και στα κινητά των καθηγητών. Το σχολείο και η μικρή κοινωνία συγκλονίστηκαν, οι σοφοί συνεδρίασαν άμεσα και αποφάσισαν την οριστική αποβολή της μικρής Σωτηρίας από το σχολείο…

Το διαβόητο βίντεο κυκλοφορεί ήδη σε site στο Διαδίκτυο και πιθανότατα θα γίνει πηγή έμπνευσης και για άλλους μαθητές που δε θα θέλουν να μείνουν πίσω από τα trend της εποχής. Πόσο έχουν αλλάξει τα παιδιά το 2007…

Το μόνο ενθαρρυντικό που βρίσκω στην ιστορία είναι ότι πλέον δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα παιδιά μαθαίνουν πολύ νωρίς τις νέες τεχνολογίες. Η τεχνολογία προχωράει, προσφέρει απεριόριστες δυνατότητες και κανείς δεν μπορεί να ανακόψει αυτή την εξέλιξη. Είναι συνεπώς μαλακία να δαιμονοποιήσει κανείς την τεχνολογία και μάλιστα με περιοριστικά μέτρα, όπως κάποτε κάποιοι είχαν απαγορεύσει τη λειτουργία των internet cafe ή πρόσφατα οι γκουρού του υπουργείου Παιδείας απαγόρευσαν τα κινητά στα σχολεία.

Ναι, με σοκάρει η άνεση των 13χρονων με το σεξ σήμερα, αναρωτιέμαι πώς η περίοδος της αθωότητας εξελίχθηκε σε υστερία για σεξ και πορνό. Φοβάμαι ότι αύριο ενδέχεται να γίνω γονιός ενός παιδιού που θα εμπλακεί σε μια αντίστοιχη ιστορία.

Σήμερα οι Έλληνες μαθητές και τα ουκ ολίγα βίντεο με τις σεξουαλικές τους επιδόσεις που κυκλοφορούν καταδεικνύουν ότι αυτοί οι νέοι δεν αρκούνται στο να βλέπουν λίγη τσόντα στα κρυφά αλλά θέλουν να πρωταγωνιστήσουν σε αυτό που άλλοτε απλά έβλεπαν και τους άρεσε. Βιάζονται να μεγαλώσουν οι σημερινοί 13χρονοι και κλείνουν με θράσος το μάτι στη βαθιά πουριτανική ελληνική κοινωνία. Οδηγούνται, από αντίδραση ίσως, σε μια ακρότητα που τους στερεί πολλά από μια ωραία περίοδο της ζωής τους και θα στιγματίσει αρνητικά την ψυχολογία τους στο μέλλον.

Απ' την άλλη, ο κόσμος των μεγάλων, γονείς, παιδαγωγοί, Πολιτεία, Εκκλησία, ΜΜΕ αρνούνται ν’ αναλάβουν την ευθύνη για την αποτυχία τους να διδάξουν στους νέους τη ορθολογική χρήση των απεριόριστων εφαρμογών των νέων τεχνολογιών. Αλλά και την αποτυχία τους να οδηγήσουν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τους εφήβους στη σεξουαλική ζωή χωρίς κόμπλεξ, ντροπές και παραμύθια για πελαργούς που φέρνουν τα μωρά. Οι μεγάλοι παραμένουν φοβικοί απέναντι σε καθετί καινούριο και πουριτανοί σχετικά με το σεξ. Και γι’ αυτό τιμωρούν αυστηρά τα παιδιά σε κάθε τέτοια περίπτωση. Παραδόξως, στη συγκεκριμένη υπόθεση τιμώρησαν επιλεκτικά μόνο την κοπέλα, συντηρώντας το στερεότυπο για αγόρια που κάνουν περήφανους τους πατεράδες τους και ξεδιάντροπα πρόστυχα κορίτσια που κανονικά θα έπρεπε να είναι κλεισμένα σπίτια τους σαν τη Μαρία την Άσχημη.

Η αμερικάνικη ταινία “Thirteen” προσφέρεται για προβληματισμό και παραδειγματισμό.

Ο Αντώνης στο Ναυτικό

Κάποτε έβαλαν έναν νέο στρατιώτη να φυλάξει μια σκοπιά σ’ ένα στρατόπεδο. Μόλις έφτασε στον τόπο της σκοπιάς, ο στρατιώτης είδε ότι εκεί δεν υπήρχε τίποτα εκτός από ένα παλιό παγκάκι, σκουριασμένο από το πέρασμα των χρόνων. Τίποτα άλλο, κανένας λόγος να απασχολείται εκεί κάποιος σκοπός.

«Τι φυλάω εδώ;», αναρωτήθηκε. «Το παγκάκι», του απάντησαν. Κι έτσι έκατσε και κοιτούσε απορημένος το παγκάκι. Τις επόμενες μέρες γεμάτος περιέργεια ρώτησε πολλούς από τους παλιότερους στρατιώτες εκεί μέσα γιατί φυλάσσεται αυτό το παγκάκι, αλλά κανείς δεν είχε κάποια απάντηση να του δώσει. «Έτσι το βρήκαμε, έτσι είναι», του έλεγαν οι περισσότεροι.

Ο νέος στρατιώτης συνέχισε να πηγαίνει στη σκοπιά στο παγκάκι, αλλά δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε να ψάχνει την αιτία της παράδοξης ύπαρξής της.

Ώσπου μια μέρα άκουσε την απορία του ένας ασπρομάλλης αξιωματικός που μετρούσε μέρες για να συνταξιοδοτηθεί. Και του έδωσε την εξήγηση. «Κάποτε…», είπε γυρνώντας τη μνήμη του πολλά χρόνια πίσω, «νέος αξιωματικός θυμάμαι ήμουν τότε, το παγκάκι αυτό το είχαν βάψει. Αλλά είχαν ξεχάσει να αφήσουν μια ανακοίνωση ότι ήταν φρεσκοβαμμένο, ώστε να μην κάτσει κανείς. Για κακή του τύχη έκατσε ένας ανώτερος αξιωματικός. Κοιτώντας τη λερωμένη του στολή και αναθεματίζοντας, έδωσε εντολή να ξαναβαφτεί το παγκάκι και οι φαντάροι να φυλάνε σκοπιά δίπλα του, ώστε να μην ξανακάτσει κάποιος και λερωθεί. Την επόμενη μέρα φυσικά η μπογιά στέγνωσε, αλλά η σκοπιά δίπλα στο παγκάκι παραμένει μέχρι και σήμερα…» Ανασήκωσε τους ώμους του, είδε τον απορημένο στρατιώτη και είπε: «Μη με ρωτήσεις γιατί, αυτός είναι ο στρατός…»

Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Αντώνη
που φέτος τις απόκριες αποφάσισε να ντυθεί ναύτης…

We need a backup…

Ο συντάκτης του blog (έτσι, ναι, σε τρίτο πρόσωπο, όπως μιλάνε ο Νομάρχης Ψωμιάδης ή ο Δημοσιογράφος Μάκης) πρώτα ζει και μετά γράφει.

Αργά χθες το βράδυ. Σε μια συνήθως ήρεμη συνοικιακή γειτονιά της Θεσσαλονίκης, μια περιοχή όπου τα βράδια περπατούν μόνο λίγοι κάτοικοι και αυτοί στις μύτες των ποδιών για να μην ξυπνήσουν τους υπόλοιπους. Ξαφνικά ακούγονται φωνές. «Κάτω, πέσε κάτω». «Δε θα σε πειράξω, πέσε κάτω». Δε μου φαίνεται για πλάκα, πετάω πάνω μου κάτι πρόχειρο και βγαίνω στο μπαλκόνι ως γνήσιος περίεργος. Κοιτάζω με τακτ στο δρόμο κάτω (μη μας πούνε και περίεργους).

Η εικόνα με σοκάρει. Αστυνομικός σημαδεύει με το όπλο του έναν νεαρό που κρύβεται πίσω από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Στη μέση του δρόμου παρκαρισμένο άτσαλα ένα αστυνομικό τζιπ. Προτού συνειδητοποιήσω τι βλέπω, ο νεαρός σηκώνεται και αρχίζει να τρέχει. Ο αστυνομικός κάνει να τον ακολουθήσει μα σταματάει μετά από δύο βήματα. Είμαι σίγουρος ότι με δυο-τρεις δρασκελιές θα τον έπιανε, δεν ήταν κανένας μεσήλικας, νέος και γεροδεμένος φαινόταν. Και ο μικρός διωκόμενος πάλι, περίπου 15 χρονών τον εκτίμησα, δε μου φάνηκε για τον Γιο του Ανέμου. Όμως ο αρματωμένος πραίτωρας-κομάντο σταμάτησε και ο νεαρός έτρεξε και χάθηκε απ’ την ορατότητά μου στρίβοντας στο πρώτο στενάκι αριστερά. Με κινήσεις τόσο αργές που νόμισα ότι είχε τουλάχιστον πάθει ρήξη λουμπάγκου, ο αστυνομικός μπήκε στο όχημα (στο οποίο επέβαινε παραδόξως μόνος) και έφυγε για να καταδιώξει το νεαρό. Τρία λεπτά αργότερα ξαναπέρασε με το όχημα του απ’ το δρόμο μας άπραγος, συνεχίζοντας την «καταδίωξη», έχοντας χάσει όμως το νεαρό.

Έμεινα στο μπαλκόνι προσπαθώντας να ακούσω κάτι παραπάνω για την υπόθεση από τους πολλούς γείτονες που παρακολούθησαν τη σκηνή από τα μπαλκόνια τους –τι περίεργοι άνθρωποι. Τα σχόλια και οι εκτιμήσεις έδιναν κι έπαιρναν, αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι περισσότερο από αυτό που παρακολουθήσαμε.

Δεν έμαθα και πιθανότατα δε θα μάθω ποτέ τι απέγινε ο νεαρός, αν τον πιάσανε ή όχι και γιατί τον κυνηγούσε ο αστυνομικός. Εκτός αν ρίξει φως στην υπόθεση το ALTER σήμερα, αλλά πόσες υποθέσεις να προλάβουν κι αυτοί, είναι και γιορτές, κάποιοι ρεπόρτερ-ντετέκτιβ θα λείπουν με άδεια.

Το περιστατικό είναι ενδεικτικό, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Το πρόβλημα με τους Έλληνες αστυνομικούς είναι ακριβώς αυτό, ότι συμβαίνει στον καθένα. Ακόμα και όταν κυνηγάνε τον πιο ακίνδυνο ύποπτο, φωνάζουν κάτι σαν «Pull over the γαϊδάρ’», βγάζουν όπλο, σημαδεύουν και βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μεγάλη απόφαση: ή πυροβολούν ή τον χάνουνε.

Στο περιστατικό της γειτονιάς μου ευτυχώς επικράτησε η σύνεση και η ανικανότητα, είναι και γιορτές κάποιοι δημοτικοί οδοκαθαριστές θα λείπουν με άδεια, ποιος να καθαρίζει αίματα τώρα…

Από τη στιγμή που ανέλαβε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης ο Βύρων Πολύδωρας, οι Έλληνες αστυνομικοί βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Διεκδικούν περισσότερα χρήματα- αυτά που τους έταξαν ίσως, και καθώς δεν τους τα δίνουν ξυλοκοπούν φοιτητές και σκοτώνουν τσιγγάνους, αλλά στέκονται ανίκανοι μπροστά στο κύμα εγκληματικότητας που σαρώνει τη χώρα, σύμφωνα με το ALTER και άλλα δίκτυα αντίστοιχης εγκυρότητας.

Η κουβέντα για την εγκληματικότητα εξελίχθηκε σε μια τεράστια υπερβολή. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έγινε πάλι δημόσιος κατήγορος. Οι πολίτες-τηλεθεατές ζώστηκαν και πάλι τα γιαταγάνια και τα φυσικλίκια τους και είναι έτοιμοι να φάνε όποιον Αλβανό ή μειονοτικό περάσει κοντά στα σπίτια τους σε ακτίνα που οι ίδιοι κρίνουν ανησυχητική.

Οι αστυνομικοί πάλι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και άρχισαν να φωνάζουν ότι είναι οι Φιλιππινέζες των πολιτικών, προφανώς για να διεκδικήσουν επίδομα ποδιάς και να έχουν άλλοθι όταν «καθαρίζουν» (εν ψυχρώ) τσιγγάνους.

Ένα ένα και σοβαρά. Ο Πολύδωρας είναι επικίνδυνος. Έχει μετατρέψει τη δημόσια ασφάλεια σε ψηφοθηρικό show με τραγελαφικά αποτελέσματα. Όσο παραμένει στη θέση του, ο Καραμανλής είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος. Οι αστυνομικοί οφείλουν να διασφαλίζουν το αίσθημα ασφάλειας στην κοινωνία και σε κάθε πολίτη της με όρους δημοκρατικούς και ευνομούμενους. Όποιος πιστεύει ότι οι κανόνες τον περιορίζουν και νομίζει ότι πρέπει να χρησιμοποιεί πιο άνετα το πιστόλι του, το γκλομπ ή τη σιδερογροθιά του, να παραιτηθεί και να πάει να γίνει σερίφης στο Τέξας. Εδώ οι πολίτες, ακόμα και οι κακοποιοί, έχουν δικαιώματα. Οι δημοσιογράφοι να σταματήσουν να πανικοβάλλουν τον κόσμο, οι δήμαρχοι να σταματήσουν τις μπούρδες με τις εταιρίες security και ο κόσμος να σταματήσει να πανικοβάλλεται.

Αποτελεσματική αστυνόμευση δε σημαίνει ότι οι αστυνομικοί θα πυροβολούν αδιακρίτως, ούτε ότι σε κάθε πολίτη θα αντιστοιχεί κι ένας αστυνομικός-σκιά του στο κατόπι του.

Οι ακραίες φωνές φωνάζουν περισσότερο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουν δίκιο. Εμείς οι υπόλοιποι, we have the right to remain silent...

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Αγαπητό blog (μου),

Σου γράφω πάλι σήμερα μετά από καιρό. Με είχαν συνεπάρει βλέπεις οι ριζικές αλλαγές του Προέδρου Γιώργου που ανέτρεψαν για δεύτερη φορά σε διάστημα δύο μηνών το πολιτικό σκηνικό. Άλλωστε, εσύ ως blog πραγματεύεσαι κυρίως τις μεταρρυθμιστικές κινήσεις αυτής της τεράστιας κυβέρνησης, αλλά με την αναδιάρθρωση-ματ ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε φραγμό στα βδελυρά σχέδια του νεοφιλελευθερισμού. Κι έτσι, λογικό είναι, ξέμεινες από συγγραφικό οίστρο- τι να γράψεις εσύ ο μικρός όταν υπάρχουν πολιτικές φυσιογνωμίες που φροντίζουν για όλα..;

Και αφού η πολιτική πλέον δε σε εμπνέει, δε σε οδηγεί, θα γράψω για ένα θέμα πιο επίκαιρο...

Χριστούγεννα! Παντού γύρω μας Χριστούγεννα!

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, όσο και αν προσπαθεί ο Γιώργος. Και φέτος το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα πεθάνει απ' το κρύο. Λίγο πιο αργά ίσως, πιο βασανιστικά, γιατί το κρύο δεν είναι και τόσο πολύ φέτος. Αλλά θα πεθάνει, σύμφωνα με το μύθο...

Και τότε ο Νίκος Αθανασάκης θα κατηγορήσει τον Αλογοσκούφη γιατί δεν έδωσε το επίδομα θέρμανσης. Ο Πολύδωρας θα εκδώσει ανακοίνωση με διθυράμβους για τα παλικάρια της Ελληνικής Αστυνομίας γιατί δε φέρουν καμία ευθύνη για το θάνατο της μικρής. Οι βοσκοί θα κατηγορήσουν τους κυνηγούς. Οι συμμαθητές της θανούσης θα καταγράψουν με τις κάμερες των κινητών τους τις στιγμές που ξεψυχάει παγωμένη και θα το πουλήσουν στο ίντερνετ. Ενώ σε παγκόσμια πρώτη φέτος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θα τελέσει τη λειτουργία της κηδείας του κοριτσιού πιασμένος χέρι-χέρι με τον Πάπα Βενέδικτο. Λίγο πιο μακριά, ορμώντας στα μπλόκα της Αστυνομίας, η κυρία Ελένη Λουκά θα φέρει πλακάτ με τίτλο "Ξυρίστε τον προδότη της Ορθοδοξίας Χριστόδουλο". Νέα ανακοίνωση απ' τον Πολύδωρα για την αποτελεσματικότητα της ΕΛ.ΑΣ. στη συγκράτηση της κας Λουκά κατά τη διάρκεια της κηδείας. Από την Καλιφόρνια ο κυβερνήτης Σβαρτζενέγκερ θα στείλει συλλυπητήριο τηλεγράφημα στον αδελφοποιημένο κυβερνήτη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη. Ο Καραμανλής θα επισκεφτεί το κέρινο ομοίωμα του κοριτσιού στο μουσείο Τισώ, λίγο πριν αυτό λιώσει από τη φλόγα των σπίρτων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παραπέμψει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για μη τήρηση της κοινοτικής νομοθεσίας σχετικά με τα κοριτσάκια με τα σπίρτα. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος σε ένδειξη πένθους δε θα συμμετάσχει φέτος στο διαγωνισμό -που ο ίδιος διοργανώνει- για το μεγαλύτερο και φωτεινότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο σε δημόσιο νοσοκομείο. Υπό την πίεση των ΜΜΕ ο Πολύδωρας θα διατάξει επιχείρηση-σκούπα για να μεταφερθούν σε πιο ζεστά μέρη όλα τα κοριτσάκια με τα σπίρτα και να αποφύγουμε νέα περιστατικά. Στη διάρκεια της επιχείρησης οι τηλεοπτικές κάμερες θα καταγράψουν 100 περιπτώσεις αστυνομικής βίας σε κοριτσάκια- οι 99 στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ένα ανθρωπόμορφο κτήνος θα παραδεχτεί ότι είχε βιάσει κατά συρροή 20 κοριτσάκια με σπίρτα και 7 χωρίς σπίρτα. Ψυχολόγοι θα αναλύσουν σε βάθος στα τηλεοπτικά παράθυρα τις αιτίες του φετίχ των παιδεραστών με τα σπίρτα.

Και ξαφνικά όλα θα διακοπούν από ένα έκτακτο δελτίο. "Γαλοπούλα εμπλουτίστηκε με πολώνιο 210, ξεπουπουλιάστηκε σε σφαγείο που δεν είχε ελέγξει η Φώφη Γεννηματά και πουλήθηκε αισχροκερδώς στη Βαρβάκειο". Το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα ξεχαστεί, οι αναλύσεις θα σταματήσουν και θ' αρχίσουν νέες για το νέο φοβερό περιστατικό.

Μέχρι του χρόνου, που το κοριτσάκι με τα σπίρτα θα πεθάνει και πάλι...

ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Α.Ε.

Στον αλησμόνητο Εξορκιστή και σε κάθε αντίστοιχη ταινία υπάρχουν κάποια αντικείμενα και φράσεις κλισέ που οι δαιμονισμένοι δεν αντέχουν να βλέπουν ή να ακούν.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους ντελάληδες της Αριστεροφροσύνης στην Ελλάδα. Αν κάνεις το λάθος και τους εκστομίσεις φράσεις όπως «ιδιωτικό» (ξου ξου), «ανταγωνιστικότητα» (ί ί ί ίιιί) ή «αξιολόγηση» (λιποθυμία α λα Ζουμπουλία) τους βλέπεις να πρασινίζουν από το κακό τους, να βγαίνουν αφροί από το στόμα τους, να παθαίνουν κρίσεις επιληψίας και παρατεταμένης υστερίας. Αν μάλιστα είναι και πασόκος όποιος τολμήσει να τους πει αυτές τις βαριές κουβέντες τότε μπορεί να τους δεις να κατέβουν τις σκάλες με πόδια και χέρια γυρισμένοι ανάποδα (σκηνή που μόνο στην τελευταία version του Εξορκιστή με τα Director’s Cut παίχτηκε καθώς θεωρήθηκε πολύ τρομακτική στην original έκδοση).

Εντάξει, η Μαριέττα είναι δυστροπική κι έχει ένα ύφος παλιάς δασκάλας του ’60. Δεν έχει καταλάβει ότι με μαύρο δερμάτινο παλτό, μαύρα γυαλιά και μαύρα δερμάτινα γάντια, της λείπει μόνο μυστάκιον και μαστίγιο για να ολοκληρώσει την αισθητική μεταμφίεση για το πάρτυ των νοσταλγών. Αδικεί τον εαυτό της, δεν έχει πολιτική ευλυγισία και χάνει τις εντυπώσεις.

Έπειτα, κάθε νέος ονειρεύεται τους Μάηδες και τα Πολυτεχνεία της γενιάς του. Και κάνει χαβαλέ νομίζοντας ότι αμφισβητεί το «σύστημα». Και μια μερίδα επαγγελματιών συμμάχων των επαναστατημένων νέων είναι πάντα έτοιμη να καπελώσει τον αυθορμητισμό της εξέγερσης.

Ως εδώ όμως, παραπήγε το αστείο, το κόστος παραείναι μεγάλο. Αμφισβήτηση είναι να αμφισβητείς δομές και νοοτροπίες και να κάτσεις σοβαρά να συζητήσεις και ν’ αποφασίσεις για το ζητούμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Η παιδεία μας ναυαγεί και τα πανεπιστήμια μας τα ζηλεύουν μόνο τα πανεπιστήμια της Μποτσουάνα. Υπερβολή, ναι, αλλά υπάρχει κάποιος να πει ότι με το υφιστάμενο πλαίσιο πάμε καλά στην παιδεία; Οι πιο πολλές σχολές δεν είναι πανεπιστημιακές σχολές, είναι καφενεία. Τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται σε απαξίωση και παράγουν ανεργία. Υπάρχει μια αντικειμενική και οφθαλμοφανής αναντιστοιχία ανάμεσα στα προϊόντα της ανώτατης εκπαίδευσης και στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Και η περίφημη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά νοείται στην Ελλάδα ως συντήρηση κάποιας τοπικής αγοράς από μερικούς δυστυχείς φοιτητές ανύπαρκτων εκπαιδευτικών αντικειμένων σε κάποια επαρχιακή πόλη.

Θα περίμενες να αντιδράσουν πολλοί σ’ αυτήν την κατηφόρα. Πρώτα, η κοινωνία, γιατί τα χρήματα που δίνει για τη «δημόσια δωρεάν παιδεία» πάνε στράφι. Ο Έλληνας φορολογούμενος χρηματοδοτεί την επίφαση μιας μόρφωσης που απέχει πολύ από τις ανάγκες της εποχής μας. Έπειτα, η περιβόητη κάστα της πανεπιστημιακής κοινότητας, μιας και τα πτυχία είναι χαρτιά χωρίς νόημα και το επάγγελμα του καθηγητή χάνει ολοένα το όποιο κύρος του.

Αλλά αντί γι’ αυτό έχουμε μονίμως μια κόντρα με στόχο να μην αλλάξει τίποτα. Ζούμε το πρώτο φοιτητικό κίνημα από καταβολής φοιτητικών κινημάτων το οποίο αγωνίζεται όχι για να αλλάξει κάτι, αλλά για να μην αλλάξει τίποτα. Οι νέοι θέλουν να περνούν όλοι και εύκολα στο πανεπιστήμιο και μετά αντίστοιχα εύκολα, γρήγορα και χωρίς καμιά εξειδίκευση να τελειώσουν τις σπουδές και να βρουν άμεσα μια καλή δουλειά για να βολευτούν δουλεύοντας λίγο. Για στάσου. Ποια σοβαρή επιχείρηση θα ανοίξει τα ταμεία της για να προσφέρει θέση και καλό μισθό σε κάποιον με γενικές γνώσεις και πτυχίο αποκτημένο από το κυλικείο της σχολής του; Πόσους μαλάκες ψάχνουμε οι νέοι; Το μόνο που μας σώζει είναι ότι η έννοια σοβαρή επιχείρηση σπάνια συναντάται στην Ελλάδα.

Και οι καθηγητές με τη σειρά τους δεν πρέπει να κρίνονται; Άιντε, βολέψαμε τον κώλο μας σε μια καρέκλα και δεν τον κουνάμε ούτε για χέσιμο; Γιατί όλοι να κρίνονται στη δουλειά τους και αυτοί όχι; Μόνιμοι κι αυτοί στην αιωνιότητα; Δεν είναι ντροπή για τον πανεπιστημιακό που πρέπει να διδάσκει ήθος και αξιοκρατία να βολεύεται στη σιέστα κάτω από το σομπρέρο του δημοσίου υπαλλήλου;

Υπάρχει δημοκρατία χωρίς αξιοκρατία, αξιολόγηση και λογοδοσία για το που σπαταλούνται τα χρήματα που πληρώνουμε όλοι; Ή μήπως υπάρχει ένας μυστήριος ισοπεδωτικός σοσιαλφασισμός με αριστερές και κοινωνικές προφάσεις, που μόνο σκοπό έχουν να μας υπνωτίσουν όλους και κάποιοι να συνεχίσουν ανενόχλητοι να τρώνε τα λεφτά μας;

Ναι, το δημόσιο πανεπιστήμιο (η δημόσια παιδεία γενικότερα) πρέπει να είναι ακρογωνιαίος λίθος ενός δημοκρατικού κράτους. Τη δημόσια παιδεία πρέπει να την στηρίξουμε με περισσότερα κονδύλια και να την κάνουμε ανταγωνιστικότερη αξιολογώντας την, αλλάζοντας ό,τι αποφασίσουμε μετά από διάλογο πως δε μας αρέσει. Απλά πράγματα. Η πολιτεία να τα κάνει καλύτερα τα δημόσια πανεπιστήμια, γι’ αυτό ψηφίζουμε κυβερνήσεις και πληρώνουμε φόρους.

Όμως, άλλο αυτό και άλλο τα μη κρατικά ή ιδιωτικά πανεπιστήμια. Είναι σχεδόν 2007, γύρω μας υπάρχει ένας παγκοσμιοποιημένος κόσμος γεμάτος ελευθερία επιλογών και μόνο σε κοινωνίες τύπου Ταλιμπάν νοείται συνταγματική απαγόρευση όπως το άρθρο 16. Ας μην παραμυθιαζόμαστε. Όποιος δεν περάσει σήμερα στο κρατικό ελληνικό πανεπιστήμιο και θέλει να σπουδάσει ή θα πάει στα Deree, στα DEI ή σε κάποιο ΙΕΚ αμφιβόλου αξίας, ή θα πάει στην Αγγλία, την Ιταλία ή τη Βουλγαρία ξεζουμίζοντας τον ιδρώτα του μπαμπά του. Εκτός αν Παπαρήγα και Αλαβάνος προτείνουν να κλείσουμε και τα σύνορα και να τουφεκίζουμε όποιον Έλληνα νέο προσπαθήσει να διαφύγει για να σπουδάσει στους «καπιταλιστές».

Όσοι στηρίζουν σήμερα την αποκλειστικότητα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης ή είναι αφελείς ή βολεμένοι και μας λένε παραμύθια για να αφήσουν την κατάσταση όπως είναι. Να μην αλλάξει τίποτα σε έναν τόπο όπου όλοι διεκδικούν να έχουν δικαιώματα και καμιά υποχρέωση, αφού κάποιο κράτος πρέπει να αναλαμβάνει τη ζωή τους όλη. Να μη γίνουν μη κρατικά πανεπιστήμια όχι για να γίνουν καλύτερα τα δημόσια, αλλά για να μην υπάρξουν πανεπιστήμια καλύτερα από τα δικά τους. Κι ας τα έχουν κάνει σκατά τα δημόσια, να μην προσπαθήσουμε να τα βελτιώσουμε, γιατί σε καλύτερα πανεπιστήμια αυτοί πιθανόν να μη χωράνε.

Λυπάμαι, αλλά έχουμε μετατραπεί σε μια βαθύτατα συντηρητική, σχεδόν ακίνητη, κλειστή και αγκυλωμένη κοινωνία με φόβο, υστερία και αντίδραση κόντρα σε καθετί που προσπαθεί έστω να αλλάξει κάτι, να το βελτιώσει. Κι ας κλαιγόμαστε διαρκώς πως με τίποτα δεν είμαστε ικανοποιημένοι, πως τίποτα δε μας αρέσει.

Η κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει ν’ αλλάξει χωρίς καθυστέρηση. Γιατί τη σημερινή κατάντια την πληρώνουν πρώτιστα οι κοινωνικά ασθενέστεροι. Το πανεπιστήμιο ήταν παραδοσιακά η πόρτα των λαϊκότερων στρωμάτων σε ένα καλύτερο μέλλον. Οι άνθρωποι σπούδαζαν για να προκόψουν και αυτό οι φτωχότεροι το έχουν περισσότερη ανάγκη από τους άλλους. Οι άλλοι μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε όποια πανεπιστήμια της οικουμένης γουστάρουν, αλλά και αυτούς γιατί να μην προσπαθήσουμε να τους κρατήσουμε στην Ελλάδα και να τους οδηγήσουμε σε αναγκαστικό εξωστρακισμό;

Κρατικά και μη κρατικά, τα πανεπιστήμια πρέπει να προσαρμοστούν στις ανάγκες και στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, να γίνουν ανταγωνιστικά και αποτελεσματικά, κι αυτό για να διασφαλίσουν τις προϋποθέσεις κοινωνικής προκοπής και στο τελευταίο παιδί του τελευταίου πολίτη αυτής της χώρας.

Κι ας χαλάσουμε τη ζαχαρένια και τις αρπαχτές όσων φωνάζουν ότι βλέπουν γύρω τους παντού μπαμπούλες…

C’ est Ségolène !

Εκείνον τον «πρακτοράκο» (που θα ‘λεγε και η Καλλιρρόη), τον James Bond δεν τον συμπάθησα ποτέ. Μολονότι κομψός, γοητευτικός και πάντα πετυχημένος σε γυναίκες και αποστολές ο James, μου έβγαζε πάντα όλα τα κατάλοιπα αντιαμερικανικών αισθημάτων που κληρονόμησα από τη μάνα μου. Όσο περισσότερο ο εκάστοτε Bond πηδούσε άνετα από αεροπλάνα σε αυτοκίνητα, όσο το σακάκι του έβγαινε στεγνό όταν έπεφτε από διαστημόπλοια στη θάλασσα, τόσο περισσότερο εγώ τον θεωρούσα ένα ψυχροπολεμικό κατασκεύασμα των Αμερικανών. Και όταν κάθε νέα περιπέτεια του γινόταν εμπορικά ανάρπαστη στις αίθουσες παγκοσμίως, εγώ σκεφτόμουν ότι η δυτική πολιτισμική προπαγάνδα συνέθλιβε σαν οδοστρωτήρας τους «κακούς» σοβιετικούς, κινέζους, ιρακινούς, αφγανούς, κουβανούς και λοιπούς φαντασιακούς εχθρούς των Η.Π.Α.

Γι’ αυτό από το Casino Royale προτιμώ τη Ségolène Royal.

Η νέα αρχηγός των Γάλλων σοσιαλιστών δεν ψηφίστηκε από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους σε μια διαδικασία-παρωδία. Εκλέχτηκε πανηγυρικά σε μια πραγματική διαδικασία συγκεντρώνοντας πάνω από το 60% των 180.558 συνολικά μελών του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος που κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε αυτή, τον Dominique Strauss-Kahn και τον Laurent Fabius.

Η Ségolène Royal δεν είναι περισσότερο σοσιαλίστρια από τους συνυποψηφίους της, κάθε άλλο. Μίλησε, όμως, με ειλικρίνεια για αλληλεγγύη και σεβασμό στη διαφορετικότητα και έθεσε έτσι μια ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή από τον ακραίο Σαρκοζί που τρέχει ως φαβορί στην κούρσα για την προεδρική εκλογή του Απριλίου.

Πολύ περισσότερο, κι ας θεωρήθηκε από αρκετούς ότι πρόκειται για κατασκεύασμα των Μ.Μ.Ε., η Ségolène είναι αυτή που γουστάρει ο πολύς ο κόσμος στη Γαλλία και αυτό θα ήταν ανόητο να το αγνοήσει κανείς στην πολιτική.

Η Ségolène Royal μοιάζει πολύ στην όψη στην Άννα Διαμαντοπούλου, μα καθόλου στην Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου…

Reforms and consensus. Με μια στάση σε μια ζαρντινιέρα.

“I don’t want to…”, είπε εκείνος ο χοντρός κύριος που έχουμε για Πρωθυπουργό και μετά παύση. Η αίθουσα πάγωσε. Η ροή των αγγλικών -με προφορά που μόνο Κινέζος με μάνα Ουκρανέζα και πατέρα αυτιστικό απ’ το Τέξας θα ζήλευε- διακόπηκε. Θα θυμηθεί την επόμενη λέξη; “…to impose”, συνέχισε, και ένα «ουφ» ανακούφισης ακούστηκε απ’ τον Θοδωρή δίπλα.

Εξηγήθηκε ο Καραμανλής. Θα προχωρήσει τις reforms (=μεταρρυθμίσεις) για την παιδεία, αλλά δε θέλει να επιβάλλει κάτι, θέλει να επιτύχει τη μέγιστη δυνατή consensus (=συναίνεση). Και δεν το είπε σε ιθαγενείς Έλληνες, που ούτως ή άλλως ό,τι κι αν τους πει και άσχετα με το τι θα κάνει, θα τον ξαναψηφίσουν. Το υποσχέθηκε στο London School of Economics κι εδώ ο λόγος του πρέπει να είναι σπαθί.

Η επίκληση της συναίνεσης δεν είναι για τον Καραμανλή παρά ένα άλλοθι για να δικαιολογήσει την απραξία του και την ατολμία του να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίστηκε. Η προσδοκία για μεταρρυθμίσεις κρατάει ψηλά τα ποσοστά του στα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας που τις επιθυμούν. Η αναβολή των μεταρρυθμίσεων τον γλιτώνει απ’ το πολιτικό κόστος από ομάδες συμφερόντων που αντιδρούν.

Η ειλικρίνεια της συναίνεσης είχε σκοντάψει πριν λίγες μέρες σε μια ζαρντινιέρα, έπειτα σ’ ένα μηχανάκι κι έπειτα με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες δάρθηκε ανηλεώς από μια αρμάδα πραιτόρων ντυμένων με πολιτικά…

Ωραίοι τύποι...

Καμιά 80αριά νεαροί, λέει, μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου φορτώθηκαν σε λεωφορεία και πήγαν στην Αμάρυνθο, εκείνο το διάσημο πλέον χωριουδάκι της Εύβοιας, για να διαμαρτυρηθούν, απλώνοντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα. Έγιναν επεισόδια, το γεγονός επικοινωνήθηκε, ο στόχος επετεύχθη και όλοι χαρούμενοι επέστρεψαν και πάλι στις δουλειές τους.

Αρχικά, δε θα πάω πολύ πίσω. Στα δικά μου μαθητικά χρόνια μετανάστες μαθητές δεν υπήρχαν, το Ίντερνετ δεν είχε ακόμη εισβάλλει στη ζωή του Έλληνα και τα κινητά τηλέφωνα-παντόφλες είχαν πείσει ελάχιστους μαθητές για την αξία της χρήσης τους.

Έπειτα, θα πάω πολύ πιο πίσω. Στα χρόνια της νεότητας της μάνας μου, κάπου εκεί στο ’60 και το ’70, σε χωριά και πόλεις, νεαρές κοπέλες παρενοχλούνταν ή και κακοποιούνταν σεξουαλικά, αλλά δεν τολμούσαν να μιλήσουν, φοβούμενες το στιγματισμό, την κατακραυγή της μικρής ή της μεγάλης κοινωνίας.

Συμπέρασμα: η κοινωνία άλλαξε πολύ από τα δικά μου μαθητικά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αλλά καθόλου από τα χρόνια που ήταν νέοι οι γονείς μου.
Σήμερα τα σχολεία είναι γεμάτα μετανάστες δεύτερης γενιάς, κινητά τέταρτης γενιάς, ενώ το ίντερνετ τρέχει με adsl διδάσκοντας στα παιδιά όλα τα φανερά κι απόκρυφα για τα εγκόσμια, τα οποία η δημόσια εκπαίδευση έχει προ πολλού εγκαταλείψει επιμένοντας να διδάσκει θρησκευτικά υπό τις οδηγίες του Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη. Όμως, οι γυναίκες που βιάζονται και τολμούν να το πουν εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο σκεπτικισμό, να απομονώνονται από την κοινωνία και να βιώνουν μια δεύτερη κακή εμπειρία, πολλές φορές περισσότερο οδυνηρή από τον ίδιο το βιασμό.

Η νεαρή μαθήτρια της Αμαρύνθου είχε μαζεμένα πάνω της, λέει το παραμύθι που τόσο διαλαλήθηκε από τα μέσα, όλα τα κακά. Ήταν έξυπνη, καλή μαθήτρια, όμορφη και καπάτσα τόσο ώστε να προσελκύει τις προτιμήσεις των αρσενικών συμμαθητών της και τη ζήλια των θηλυκών συμμαθητριών, ενώ -ακούσατε ακούσατε!- είχε το θράσος να είναι από τη Βουλγαρία. Η φήμη που κυκλοφόρησε από το χωριό ότι είχε 10 νταν σε πολεμικές τέχνες και 7 παγκόσμια ρεκόρ σε πάλη και άρση βαρών, πάει να πει μυϊκή δύναμη τόση ώστε να βιάζει 4 συνομηλίκους της ταυτόχρονα και παράλληλα να εξαναγκάζει με τη βία την αδερφή του ενός από τα θύματα να καταγράφει με την κάμερα του κινητού της το happening, ελέγχεται ως ανακριβής.

Σε κάθε περίπτωση ας κρίνουν οι δικαστές ποιος βίασε ποιον. Αυτό που προβληματίζει πάλι είναι η αντίδραση της κοινωνίας, που δεν παρέλειψε πάλι να βγάλει στον αφρό όλα τα αντιδραστικά, συντηρητικά και ρατσιστικά της στοιχεία.

Το γεγονός έπρεπε να καταδικαστεί ηθικά απ’ όλους χωρίς περιστολές. Και να καταδικαστεί παραδειγματικά, χωρίς να χαντακώσει τα αγόρια για το υπόλοιπο της ζωής τους, θύματα άλλωστε είναι και αυτά. Γιατί πόση διαφορά θα είχε το περιστατικό από την υπόθεση του Άλεξ στη Βέροια αν ο βιασμός κατά λάθος γίνονταν δολοφονία; Γιατί ποιος εγγυάται ότι πλέον τσακαλάκια ελληνόπουλα, εκκολαπτόμενοι ελληνάρες, δε θα βιάζουν ανεξέλεγκτα και χωρίς τιμωρία μετανάστριες συμμαθήτριες τους με τη σιγουριά ότι αυτές δε θα τολμήσουν να καταγγείλουν τίποτα; Γιατί όσο και αν το σεξ έχει γίνει για τα παιδιά εύκολο παιχνίδι που διδάσκεται ανεξέλεγκτα στο ίντερνετ και καταγράφεται και διακινείται από κινητά, πρέπει κάποιος να τους εξηγήσει ότι ο βιασμός παραμένει ποινικό αδίκημα. Γιατί όσο και αν νοιάζονται πρώτιστα για την αξιοπρέπεια και την εικόνα τους οι γονείς, το σχολείο και οι ντόπιοι παράγοντες, η μάνα από τη Βουλγαρία, όπως και η μάνα του Άλεξ στη Βέροια, έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας. Γιατί όσο εύκολα και αν καταδίκασαν κάποιοι τους μετανάστες, τα κινητά και το ίντερνετ για όλα τα δεινά, αυτό που απαιτείται είναι άμεσα η εκπαίδευση να στραφεί εμφατικά στη διδασκαλία της ανεκτικότητας στη διαφορετικότητα και της υγιούς χρήσης των δυνατοτήτων των νέων τεχνολογιών.

Οι 80 αναρχικοί στην προκειμένη περίπτωση δε βοηθούν σε τίποτα απ’ αυτά…

Τι Γυρεύω Εδώ ?

Ένα blog είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο. Ένας άμβωνας, κι εσύ ο blogger ο ιεροκήρυκας. Ένας καθημερινός χώρος συνεργασίας και ανταλλαγής απόψεων. Είναι το μπαλκόνι όπου βγαίνει αυτόκλητα και μιλάει ο επίδοξος πολιτικός. Αλλά μπαλκόνι με θέα την υφήλιο. Είναι το πιο γρήγορο από κάθε έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Είναι οι ιδιωτικές μας σκέψεις που περνούν και χάνονται. Μόνο που τώρα δε χάνονται, ταξιδεύουν, μεταλαμπαδεύονται, γίνονται υπομνήματα στον κόσμο.

Το blog του καθενός είναι ό,τι θέλει ο καθένας να είναι. Ο καθρέφτης του μυαλού του, της ψυχής του, της φάτσας του ή της φαντασίας του, ακόμη και και της πιο απόκρυφης φαντασίωσης. Είναι το κρεβάτι του ψυχολόγου, το τσιγάρο μετά το σεξ, ο άγνωστος στον οποίο πιάνεις κουβέντα, έτσι χωρίς λόγο. Χωρίς κανόνες, απολύτως ελεύθερο (και δωρέάν), είναι συναρπαστικά απλό, ειναι η επιστροφή στο γράψιμο.

Με απλούς όρους, ένα blog είναι μία ιστοσελίδα, όπου γράφεις και δημοσιεύεις τις σκέψεις σου σε συνεχόμενη βάση. Οι επισκέπτες-αναγνώστες σου μπορούν να σχολιάσουν ό,τι διαβάζουν. Απεριόριστες δυνατότητες συνεχούς ανάδρασης (feedback).
Στα 5 χρόνια λειτουργίας τους, τα blogs έχουν μετασχηματίσει το διαδίκτυο, τους όρους με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι της πολιτικής, της εξουσίας και της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, έχουν δώσει νέο νόημα στη δημοσιογραφία, έχουν επιστρέψει στη γραφή την παιδική της αθωότητα, έχουν εκμηδενίσει αποστάσεις, έχουν μετατρέψει απλούς ανθρώπους σε opinion leaders.

Η όλη ιστορία τώρα ξεκινάει. Το φαινόμενο των blogs μετασχηματίζει την παγκόσμια κοινωνία, τη δημοκρατία, το διαδίκτυο και τα μέσα επικοινωνίας δίνοντας πραγματικό νόημα στη συμμετοχική διαδικασία. Και ο καλύτερος και γρηγορότερος τρόπος για να καταλάβει κανείς τα νέα δεδομένα είναι να δοκιμάσει. Αυτό γυρεύω εδώ.